منتقد (نه مخالف)، مستقل (نه جناحی)

اطلاع رسانی و نقد مسائل سیاسی و هر آن چه مستقیماً و غیر مستقیم،سیاسی است؛از امروز،از دیروز و از فردا

اصلا الآن کسی وبلاگ می خواند؟ / به هر حال، این هم نشانی صفحات...

اهداء سلام و عرض ادب خدمت مخاطبین عزیز (البته اگر هنوز وبلاگ ها مخاطب دارند)!

همان طور که مستحضرید، یکی دو سالی هست که در وبلاگ فعال نیستم و مطالبم را می توانید در اینستاگرام و توییترم مطالعه بفرمایید:

اینستاگرام

توییتر

نشانی مابقی صفحات مجازی، بالای صفحه ی اینستاگرامم موجود است.

التماس دعا!

+ نوشته شده در  سه شنبه ۱۳۹۵/۱۰/۲۱ساعت 17:26  توسط احسان رستگار   | 

علل  محبوبیت خندوانه و موفقیت رامبد جوان / خندوانه یعنی... بخند حتی بی خندوانه

 

بسم الله الرحمن الرحیم

بخش فرهنگ و هنر پایگاه خبری-تحلیلی «الف» 

مقدمه:
حتما رمز و رازی نهفته در این ماجراست... نه بناست با شاعرانگی، آسمان و ریسمان ببافیم به بهانه ای اتمام خندوانه و نه قرار است که از آن جا که ما خوش بدرقه ایم، خندوانه را به نحو احسن بدرقه کنیم، نه!‌ نگارنده این بار می خواهد بیش از آن که قضاوت کند، روایت کند. 
روایت خندوانه این است که نمی شود رازی در کار نباشد و این گونه یک برنامه در دل همه، پیر و جوان، سنتی و متجدد، حزب اللهی و غیر حزب اللهی، این طرفی و آن طرفی و دیگر طرفی ها، زن و مرد، پسر و دختر، تهرانی و شهرستانی و خلاصه آحاد مردم ایران جا باز کند. 

گفتی اسمت چی بود؟!
- بابا گفتم که رامبد!
رامممبببد؟؟؟!!!
- اه! آره رامبد! 
بعد ای رامبد یعنی چی؟
- یعنی فرشته ی صلح و آرامش.
خب ای اسمه برا تو انتخاب کردن؟! بعد مو می تونم تو ره فرشته صدا کونوم؟ پس چرا می گوم فرشته ناراحت می شی فرشته جان؟
- عه یعنی چی؟ خانوادم این اسمو برا من گذاشتن. خیلی ام اسم خوبیه.
پسر خوب مرد جوون این اسم عوض کن مو برا خودت می گم!


این گفت و گو را بارها در خندوانه طی سال ۹۴ شنیده ایم.
به روایت ما، راز این است که، هدف خندوانه، خنداندن همه بود و در این خنداندن، رامبد جوان حتی به سوژه شدن اسم خودش هم اهمیتی نمی داد. از رایج ترین و اولین شوخی های جناب خان، اسم رامبد بود. رامبد از خود شروع کرد برای خنداندن مردم. کدام مجری است که این قدر متواضعانه خود را سیبل خنده کند؟ در حالی که بسیاری از مجری ها دقیقا عکس رامبد رفتار می کنند و اگر با آن ها شوخی تندی شود ممکن است قهر کنند و اعتراض، چگونه ممکن است این قدر فروتنانه خود را به مردم عرضه کنند؟ راز اصلی در همین است؛ خندوانه و خندیدن برای رامبد هدف و اصل بود نه خودش. رامبد از شوخی با خود شروع کرد و بعد رفت سراغ دیگر پدیده ها و افراد. رامبد هدفش خنداندن سالم مردم بود و در این مسیر، به خودش هم رحم نمی کرد. همه باید با این هدف کنار می آمدند و بعد پا در حریم خندوانه می گذاشتند، چون گویا رامبد جوان حریم خندوانه را حریم دل های مردم کل ایران، فارغ از همه ی سلایق قرار داده بود و این دل ها باید در حد نهایت محترم شمرده می شد.
رامبد جوان در خندوانه نه معجزه کرد و نه غیرممکنی را ممکن، اما الحق و الانصاف، واقعیت هایی را به همه ثابت کرد که متاسفانه یا خوشبختانه، ما اکثرا منکرش بودیم، به شرح زیر:


۱- نمی تونی همه ی مردم ایرانو شاد کنی؛ مرد ایران افسردن:

از دروغ های بزرگی که بسیاری یا به آن باور داشتند و یا دوست داشتند که جامعه ی ایران اسلامی را به آن متهم کنند، افسردگی و خمودگی بود. این که ما قدر کافی شاد نیستیم، مشکل مبتلا به ایران نیست بلکه از مشکلات آدمی است در سراسر جهان. در حالی که برخی شبه روشنفکران وطنی و تحلیل گران غرب زده، راز این شاد نبودن به قدر کافی را در ممنوعیت و حرمت بزن و برقص و عیاشی در جمهوری اسلامی ایران می دانستند، رامبد جوان ثابت کرد که با ممیزی های سازمان صدا و سیمای همین جمهوری اسلامی ایران عزیز، می توان برنامه ی در شبکه ی نسیم همین صدا و سیما تولید کرد که حرمت ها را حفظ کند و به عقاید اسلامی مردم احترام بگذارد، اما بتواند همه را از خنده دل درد کند. می تواند از حریم ادب خارج نشود و همه را بخنداند. 
رامبد جوان شادی را برای مردم از داخل کلاه شعبده بازی خلق نکرد بلکه شادی درون مردم را و طنازی های موجود را جمع کرد و به همه نشان داد. نبوغ رامبد و هوشمندانگی خندوانه، در این بود که از ظرفیت های موجود برای خنداندن مردم در قالب هایی جدیدتر استفاده کرد.
برای مثال، آیا «جناب خان» اولین شخصیت طناز عروسکی ایران بود؟ یا پیش از جناب خان، از «کلاه قرمزی» و عروسک های مجموعه ی کلاه قرمزی گرفته تا عروسک های مدرسه ی موش ها و «خونه ی مادر بزرگه»‌ و دیگر شخصیت های عروسکی خانم مرضیه برومند.
خندوانه ثابت کرد که مردم ایران افسرده نیستند بلکه برنامه سازان ما مانند برنامه سازان آمریکا به قدر کافی خلاقیت به خرج نمی دهند؛ وگرنه شوخ تر و خنده دوست تر از مردم ایران در معدود کشوری ممکن است وجود داشته باشد. مردمی که خودشان به طور خودجوش شوخی هایی را بروز می دهند و لطیفه هایی می سازند از اتفاقات مختلف که طنزپردازها بعضا مجبور می شوند به جای حرکت پیشاپیش مردم، پشت سر آن ها قدم بزنند تا بتوانند طناز به نظر برسند.

الغرض؛ در نبوغ رامبد جوان و محمدرضا شهیدی فر و اتاق فکر خندوانه شکی نیست اما این نبوع به این معنا نبوده که رامبد جوان با دم مسیحایی اش در کالبد مردم افسرده ی ایران دمیده و با یک برنامه ی خندوانه مردم افسرده را شاد و خرم کرد و رفت، بلکه شادی مردم را متمرکز کرد در همان بازه ی زمانی پخش برنامه که این واقعیت در مورد بعدی یادداشت، مبسوط تبیین می شود.


۲- خانوادگی بخندیم؛ به دور از الفاظ رکیک، لطیفه های جنسی و خنده های در انزوا:


«هه هه هه ههههههه!» 
- به چی می خندی؟ بگو ما ام بخندیم!
نه نمی شه بگم. غیر قابل پخشه.
- عجب آدمیه ها! خب قابل پخششو بگو! 
ندارم شرمنده. آخه مرد حسابی مگه لطیفه و شوخی و سوژه ی خنده ی قابل پخشم هست که من برا تو بگم؟! حرفا می زنی ها!


و اتفاقا خندوانه دقیقا از همان حرف ها بود! بدون یک کلمه ی رکیک، به دور از ابتذال، فرسنگ ها دور از آن خنده های یواشکی و در کنج دفتر کار یا گوشه ی خانه؛ خندوانه یک خنده ی دسته جمعی و خانوادگی بود بدون هراس از این که مبادا دیگران بفهمند که من به چه لطیفه ی ناهنجاری می خندم و برخلاف جهت خندیدن های منزویانه، بلکه یک خنده ی عمومی بود که خانواده باز کنار هم جمع شود و طی روندی معقول و دراماتیزه شده، به موضوعات مختلف بخندد و به شخصیت های متنوع و پس از یک روز پر از مشغله و فعالیت، آخر شب هم بیندیشد و هم بخندد و با دلی شاد بخوابد. این که رامبد به همه فهماند که وقتی می خندید، هورمون اندورفین در خون ترشح می شود و چه به زور بخندیم یا چه ناخودآگاه، این هورمون با غلظتی مشخص وارد خون شده و از عوارض تنش و استرس ما را تا حدی بیمه می کند. بسیاری از حملات و سکته های قلبی می تواند با ترشح این هورمون اتفاق نیفتد و این واقعیتی بود که رامبد به همه قبولاند و قانعشان کرد که در مقابل خندیدن های الکی موضع نگیرند و او و خندوانه را همراهی کنند.
خندوانه در ساعاتی پخش می شد که خانواده ها دور هم جمع بودند و می توانستند همگی حدود یک ساعت و ربع بخندند و در کنار هم از خندوانه لذت ببرند. پخش اول خندوانه این قدر برای همه هیجان انگیز بود که وقتی مجبور می شدند تکرار آن را در ساعات بعد یا در سایت آپارات مشاهده کنند، اندکی افسوس همراهشان بود که کاش در همان پخش اول به این اتفاقات خنده دار می خندیدند.
مدت هاست که مجموعه های طنز به سبک مجموعه های سابق مهران مدیری و امثالهم از صدا و سیما پخش نمی شود و مجموعه هایی که به اسم طنز یا شبه طنز یا درام های طنز پخش می شوند هم اصلا نمی توانند مردم را بخندانند و خیلی مخاطب را قانع نمی کنند که واقعا طنز هستند؛ بلکه ادای طنز را در می آورند. شاید از معدود موارد خلاف این قاعده، مجموعه ی «پایتخت» باشد که واقعا مجموعه ای طنز است و مردم را هم می تواند بخنداند. 
خندوانه باعث شد تا نه تنها فراموش کنیم که این روزها و بلکه مدت هاست که مجموعه ای طنز از صدا و سیما پخش نمی شود بلکه به این نتیجه برسیم که الزاما تنها راه خندیدن، توسط مجموعه ی پایتخت محقق نمی شود و اتفاقا خندوانه هم از پایتخت خلاقانه تر است، هم پر سوژه تر و متنوع تر می تواند موضوعات مختلف تری را در قالب هایی جذاب تر و بدیع تر به مخاطب عرضه کند.

الغرض؛ خندوانه ثابت کرد که اولا اگرچه مجموعه ی طنز نیست اما از همه ی مجموعه ها طنازتر است و تنها راه خنداندن مردم، مجموعه ای طنز یا بخش های طنز (آیتم هایی به سبک خنده بازار) نیست و ثانیا می توان همه ی خانواده در کنار هم آن قدر بخندند که از خنده های مخفیانه ی در انزوای خود و گوشی همراهشان بی نیاز شوند.


۳- سلیقه های شخصی سیاسی ات را بیرون بگذار و بعد وارد گود خندوانه شو:

رامبد جوان مانند هر ایرانی، سلایق سیاسی خاص خود را دارد و تحقیقا از هنرمندانی است که دقیقا نظرات سیاسی،‌ فرهنگی و اجتماعی مشخصی دارد که به راحتی قابل شناسایی است و از گفتن و برملا شدن آن ها نیز هراسی ندارد. این که هنرمندی نظرات خاص سیاسی، فرهنگی و اجتماعی داشته باشد، کاملا بلامانع و بدون اشکال است، اما رامبد سعی کرد قاعده ای را در خندوانه وضع کند که از مهم ترین رازهای محبوبیت این برنامه هم شد و آن این است که حتی خود رامبد که مجری، ویترین و مبدع برنامه است هم نگاه شخصی اش را در خندوانه دخالت ندهد و حتی سعی کند که حتما در برنامه آن را پنهان کند. 
اگرچه بعضا در برخی موارد مهمانان خندوانه این قاعده را رعایت نکردند - که باعث ایجاد لحظاتی غافلگیرکننده و جذاب هم شد - اما رامبد سعی کرد حتی این اتفاقات غیرمترقبه را طوری کنار هم قرار دهد تا نهایتا مخاطب درباره ی کلیت خندوانه، به این جمع بندی نرسد که این برنامه جناحی است یا در خدمت یک طیف سیاسی خاص، بلکه حس کند که این یک برنامه است که در آن افراد مختلف به عنوان مهمان دعوت می شوند و طبیعتا مهمانان مختلف، افکار سیاسی،‌ فرهنگی و اجتماعی مختلفی می توانند داشته باشند و به تبع آن ممکن است اظهار نظرهایی کنند که طیفی از مردم بیشتر خوششان بیاید و طیفی از مردم کم تر. 
این قاعده ندرتا توسط برخی از افراد بیرون برنامه ی خندوانه مورد خدشه وارد شد مانند اتفاقات حول مسابقه ی امین حیایی و امیر مهدی ژوله - که «الف» مفصلا طی چند مطلب به آن پرداخت - اما رامبد با اعلام نظرهای قاطعانه و شفاف خود پیرامون تنفر از سیاسی شدن خندوانه و در بسیاری از قسمت های بعدی پیرامون این موضوع که خندوانه متعلق به همه ی مردم با نگاه های سیاسی مختلف است، تواسنت آن حریم امن فراجناحی بودن و غیرسیاسی بودن خندوانه را پاس داری کند و نهایتا همه ی مردم با دل خوشی و رضایت خندوانه را تا شروع دور بعد بدرقه کنند.

الغرض؛ رامبد جوان و خندوانه فراجناحی عمل کرد و قطعا اگر رامبد جوان قصد داشت تا این برنامه را در خدمت یک طیف سیاسی خاص یا نگاه سیاسی خاص قرار دهد، مخاطبینی که از عموم مردم و کل جامعه ی ایران تشکیل شده بود را از دست می داد و این رفتار از دید تیزبین مردم دور نمی ماند. 


۴- اتاق فکر خندوانه و محمدرضا شهیدی فر:

به گفته ی شخص رامبد جوان و نظر بسیاری از کارشناسان، حضور محمدرضا شهیدی فر که از خلاق ترین و خوش فکرترین برنامه سازان سیمای جمهوری اسلامی ایران است، تاثیری محسوس در شکل (فرم)‌ و محتوای برنامه گذاشته بود. شهیدی فر که بسیاری از مردم او را با آخرین برنامه اش یعنی «پارک ملت» که از شبکه ی یک سیما پخش می شد، به خاطر دارند، از برنامه سازهایی بود که در ممزوج کردن قالب و محتوا، از رقبای برنامه سازش به خوبی سبقت گرفته و طوری برنامه هایش را قسمت بندی می کرد که هم ضرباهنگ مدنظرش در تمام لحظات برنامه حفظ شود و هم مضمون و محتوای مدنظرش را به طور کامل بتواند به مخاطب منتقل کند؛ یعنی هم غنی بودن و هم جذابیت در برنامه های شهیدی فر حرف اول و آخر را می زنند.
حضور امثال او در دور دوم خندوانه، توانست کمک شایانی به جذب مخاطب تماشاگران کند و زوج رامبد و شهیدی فر، هر اتاق فکری را بی رقیب و کم نظیر می کرد که این گونه هم شد.
قرار گرفتن افرادی مانند سجاد افشاریان که نویسنده و طنزپردازی خوش فکر است نیز توانسته بود این اتاق فکر را چه از نظر محتوا و چه تجربه و برنامه سازی، کاملا بی نیاز کند.

الغرض؛ یک برنامه ی کم نظیر، فقط مجری شاداب و دوست داشتنی ای مانند رامبد جوان را نیاز ندارد بلکه اتاق فکری را می طلبد که از نظر محتوایی نیز بتوانند آن برنامه را با ایده های جذاب و پیشنهادات نابشان، پشتیبانی و تغذیه کنند.


۵- پدیده ای به نام جناب خان!:

برخی نمی دانستند که خندوانه را به خاطر حضور جناب خان تماشا می کنند. آیا این بدان معناست که اگر جناب خان نمی بود، خندوانه را تماشا نمی کردند؟ آری و نه! آری چون بسیاری از مخاطبین خندوانه، هر برنامه لحظه شماری می کردند تا مواجهه ی جناب خان با مهمان برنامه یا حضور بی بهانه ی او را به نظاره بنشینند. یکی از دلایلی که رامبد جوان هیچ وقت حضور جناب خان را به مخاطبین خبر نمی داد، همین واقعیت غیرقابل انکار بود. 
جناب خان مخلوق خندوانه بود ولی تا آن جا محبوبیتش در بین مردم رشد کرده بود که محمد بحرانی تا مدت ها و بلکه هنوز که هنوز است، فقط به عنوان صداپیشه ی جناب خان به شمار نمی رود، بلکه به عنوان پدیده ای ارزیابی می شود که اگر نبود، چند درصد از مخاطبین خندوانه ریزش می کردند. یعنی علی رغم تمامی نقاط قوت خندوانه که در موارد قبلی ذکر شد، درصد قابل توجهی از مخاطبین چند ده میلیونی خندوانه، عاشق و دل داده ی جناب خان شده بودند!
شخصیتی عروسکی که یک عروسک نبود بلکه یک انسان بود با تمام ویژگی های خوب و بد و خیر و شر یک انسان که اهل آبادان بود و همه را دل داده ی خود کرده بود ولی خود دل داده ی احلام بود.
شخصیت جناب خان به خوبی در خندوانه دراماتیزه شد و به یک پرسوناژ (شخصیت جا افتاده و فراتر از یک نقش صرف) بدل شده بود، در حالی که خندوانه یک فیلم سینمایی نبود که ما از آن توقع یک پرسوناژ داشته باشیم و جالب این بود که ما اطلاعاتمان درباره ی جناب خان کامل نبود، ولی باز هم او یک پرسوناژ محسوب می شد؛ پرسوناژ بود از این جهت که کاملا می توانستیم او را پیش بینی کنیم و جذاب بود چون این پرسوناژ بعضا ما را غافلگیر می کرد.
جناب خان آینه ای بود از خوبی و بدی های همه ی ما که به طرق مختلف آن ها را عرضه می کرد و رامبد نسبت به آن حسن خلق ها یا رذیلت ها واکنش نشان می داد. جناب خان گاهی اوقات عاشق پیشه ای دوست داشتنی بود و بعضی وقت ها هم در نقش زنده کننده ی حکایت و ضرب المثل «ادب از که آموختی از بی ادبان» وارد عمل می شد.
آبادانی بودن جناب خان از این حیث مهم بود که دیگر فقط تهرانی ها نبودند که محور برنامه ها می شدند و می خواستند به عنوان نماینده ی یک ملت در دل تمام مردم جا باز کنند، بلکه این بار یک آبادانی با خلق و خوی گرم آبادانی ها، طوری در دل های مردم لانه کرده بود که وقتی او غمگین می شد، واقعا برخی از ما هم خنده از لبانمان محو می شد. اوج این فضای دراماتیزه شده در قسمت حضور جانبازان رخ داد که جناب خان اشک همه را در آورد. 

الغرض؛ جناب خان فراتر از یک شخصیت عروسکی بود؛ گاهی مردم خود را در او می دیدند و گاهی یکدیگر را در او می دیدند. خلاصه جناب خان، یک شخصیت دوست داشتنی در دسترس بود که حتی ما را با خطاهایش نیز می خنداند ولی قبح خطا و اشتباه را نمی ریخت و اتفاقا در نقش آدم بد داستان، مورد ملامت رامبد قرار می گرفت.


۶- مخاطب را درگیر کن تا تو را بیشتر جدی بگیرد:

از دیگر زیرکی های رامبد جوان و شهیدی فر، برقراری مسابقه ی خنداننده ی برتر بود. خندانندگی ایستاده (ستندآپ کمدی) از اواسط خندوانه ی ۲ در این برنامه باب شد و بسیار هم مورد استقبال قرار گرفت. اگرچه این پدیده، چند دهه است که در آمریکا و غرب با همین نام اتفاق می افتد و در جریان است، اما مدل بومی آن را در ایران آن طور که باید و شاید شاهد نبودیم. مستربین به آن معنا که در خندوانه شاهدش بودیم، ستندآپ کمدی محسوب نمی شد ولی شاید قدیمی ترین نمونه ی ایرانی به شمار می رود.
آن چه خندانندگی ایستاده را در خندوانه برای همه جذاب می کرد، محتوای نقادانه و نقدهای جدی اجتماعی ای بود که در اجرای بسیاری از طنزپردازان هنرمند به آن پرداخته می شد. بسیار پسندیده بود که در اجراهایی که همه را می خنداند، رفتارهای مذموم ما مورد تمسخر قرار می گرفت و خندانندگی ایستاده در خندوانه، هم فال بود و هم تماشا، هم در حد یک نقد جدی اجتماعی توسط یک استاد دانشگاه موثر بود و هم می خنداند. 
رامبد از ابتدای خندوانه ی دوم، با راه انداختن پویش هایی مانند «قطره قطره» و بعدتر پویش «همسفره»، از یک سو مخاطبینی میلیونی را در این طرح های خیرخواهانه و خداپسندانه درگیر کرد و از دیگر سو به مسئولان فهماند که چطور می توان از خیرخواهی مردم در کنش گری ها و خدمات عامل المنفعه ی خودجوش بهره جست. 
اوج درگیر کردن مردم در مسابقه های خنداننده ی برتر بود که قریب دو ماه مردم را به طور جدی درگیر خود کرد و همه را سخت مشغول قضاوت در مورد عملکرد ۱۶ خنداننده کرد. تا آن جا که در یک مورد خاص، آن اتفاق «حیایی-ژوله» رخ داد و برخی یک مسابقه ی ساده را با یک همه پرسی عمومی اشتباه گرفتند و دوباره دوقطبی «جدایی نادر از سیمین-اخراجی های ۳» رخ داد. اگرچه همان طور که پیش تر ذکر شد، رامبد آن حواشی نامبارک را به خوبی مدیریت کرد، اما مراد از یادآوری آن ماجرا، این بود که به هر حال رامبد ۴/۵ میلیون نفر ایرانی را درگیر یک مسابقه ی خنداننده کرد. 

الغرض؛ از رازهای موفقیت خندوانه همین بود که مردم خودشان تصمیم می گرفتند که در قسمت های بعدی، چه کسی را بیشتر ببینند و چه کسی را کم تر و این فضای تعامل و دوسویه ای که با مخاطبین برقرار شده بود، از اتفاقات خاص خندوانه ای بود.


سخن آخر:
خندوانه تمام شد. رامبد جوان حرف گروه خندوانه را در بیانیه ی انتهای برنامه خواند. خندوانه آمده بود که به ما بیاموزد که می توان با تمامی مشکلات خندید، درست خندید و فعالانه خندید. می توان به همین دنیا با همه ی مشکلاتش با آسودگی لبخند زد و از ادامه ی راه نهراسید. خندوانه سعی کرد که ما روی پای خود بایستیم. خندوانه آمد تا ما با خندوانه و بی خندوانه درست شاد زیستن و لبخند سالم را بفهمیم و حال که فهمیدیم قدر بدانیم. 
خندوانه رفت تا چند ماه بعد (یا شاید سال بعد) با شکلی بدیع تر و غافلگیرکننده تر باز گردد.
ماه محرم در پیش است و یاد آن قسمت خندوانه با جانبازان می افتم که چقدر زیبا همه گریه کردیم در خندوانه و گریه حتی در خندوانه هم زیبا به نظر رسید.
ان شاء الله در ماه های عزیز محرم و صفر، قدر گریه های دوست داشتنی مان را بدانیم و همه یکدیگر را از دعای خیرمان محروم نکنیم؛ و نیز خندوانه ای ها را.


برچسب‌ها: خندوانه, رامبد جوان, جناب خان, استند آپ کمدی
+ نوشته شده در  چهارشنبه ۱۳۹۴/۰۷/۲۲ساعت 18:19  توسط احسان رستگار   | 

نظر امام، به آیت الله هاشمی رفسنجانی نزدیک تر بود یا آیت الله احمد جنتی؟

بسم الله الرحمن الرحیم
 
 
پیرامون اختلافات آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی و آیت الله احمد جنتی
 
 
 
یکی از مناقشات فردی و دعواهای شخصی و مقابله های ایدئولوژیک که سال هاست همه ی مردم و خواص به وجود و حضور آن عادت کرده اند، اختلافات عمیق و همیشگی بین آیت الله احمد جنتی و آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی است. این که عقبه ی این اختلافات دقیقا به کی باز می گردد، بر نگارنده مشخص نیست و به نظر می رسد جز خود این دو رجل سیاسی، کسی نتواند ابعاد مختلف آن را کامل بازگو کند، اما تا حدی و مبتنی بر اظهارات علنی این دو شخض، برخی از اختلافات، به شرح زیر، قابل تحلیل و ارزیابی و بعضی از این اختلافات نیز قابل قضاوت است:
 
۱- پایگاه اطلاع رسانی ایت الله هاشمی رفسنجانی، در ۴ خرداد ۹۲ و پیش از اانتخابات یازدهم ریاست جمهوری، خاطره ای خواندنی از امام خمینی (ره)‌ را - که در کتاب به سوی سرنوشت، خاطرات سال ۶۳ آیت الله هاشمی رفسنجانی منتشر شده بود - را بازنشر داد. در بخشی از خاطرات روزهای ۱۸ و ۱۹ فروردین ۶۳ آمده است:
 
 

«18 فروردین 63

تا ساعت‌ نه‌ صبح‌، مطالعه‌ می‌کردم‌. جلسه‌ شورای‌ سرپرستی‌ سازمان‌ صداوسیما داشتیم‌. مطابق‌معمول‌، مواردی‌ به‌ تصویب‌ رسید. آقای‌  [احمد]جنتی‌ از شورای‌ نگهبان‌، تلفن‌ زدند و از اینکه‌ امام‌، حذف‌ آقایان‌ خلخالی‌ و موسوی‌ تبریزی‌ را به‌ مصلحت‌ ندانسته‌اند و به‌ اعضای‌ شورای ‌نگهبان‌ هم‌ اجازه‌ ملاقات‌ نداده‌اند، ناراحت‌ بودند. از من‌ کمک‌ خواستند که‌ ملاقات‌ بگیرم‌؛ ساعتی‌بعد اطلاع‌ دادند که‌ تعقیب‌ نکنم‌. دوباره‌ عصر، آقای‌ امامی‌ کاشانی‌ [عضو فقهای‌ شورای‌ نگهبان‌]خواستند که‌ یا خودم‌ مطالب‌ آنها را به‌ امام‌ عرض‌ کنم‌ و یا اجازه‌ ملاقات‌ بگیرم‌؛ دومی‌ را ترجیح‌دادم‌. تلفنی‌ از احمدآقا خواستم‌، مشکل‌ را رفع‌ نمایند. برایشان‌ وقت‌ گرفتند.
...

19 فروردین 63

عصر، شورای‌ مرکزی‌ حزب‌ [جمهوری‌ اسلامی‌] جلسه‌ داشت‌. بررسی‌ وضع‌ انتخابات‌ وتبلیغات‌، وقت‌ را گرفت‌. معلوم‌ شد، شورای‌ نگهبان‌ از ملاقات‌ با امام‌ در مورد [رد صلاحیت‌]آقایان‌ خلخالی‌ و موسوی‌ تبریزی‌ نتیجه‌ای‌ نگرفته‌ است‌؛ بعضی‌ها از اینکه‌ امام‌، مانع‌ حذف‌ آقایان‌ خلخالی‌ و موسوی‌ تبریزی‌ توسط شورای‌ نگهبان‌ شده‌اند، ناراحت‌ بودند.»

مشخصا آیت الله هاشمی خواسته با انتشار این صفحات از خاطراتش، خاطرنشان کند که عقبه ی اختلافات آیت الله جنتی با وی می تواند از جنس اختلافات آیت الله جنتی با امام خمینی (ره) باشد. به تعبیری مخاطب با خواندن این خاطره، به این نتیجه می رسد که نه تنها نگاه امام به بحث آزادی بیان و تعریف چارچوب انقلاب و خودی بودن افراد، از آیت الله جنتی بسیار بازتر بوده بلکه آیت الله جنتی حتی پس از جلسه ی با امام و توضیح، بیان استدلال و دفاع از موضع خود (با حضور برخی از دیگر اعضای شورای نگهبان که موافق با نظر آیت الله جنتی مبنی بر حذف آقایان خلخالی و موسوی تبریزی بوده اند)، باز هم نتوانسته اند نظر امام را با خود همراه کنند و این بیانگر تفاوت بینش و بلکه جهان بینی متفاوت امام با امثال آیت الله جنتی است و نشان می دهد که آیت الله جنتی فقط با آیت الله هاشمی مشکل نداشته و ندارد بلکه با امام هم اختلاف نظر داشته و از ابتدا نسبت به تعریف خودی های نظام، تنگ نظرانه عمل می کرده است و نگاهش به دفع حداکثری نزدیک تر بوده تا جذب حداکثری.
 
 
۲- هیچ گاه ریشه ی اختلافات آیت الله جنتی با آیت الله هاشمی، فراتر از اعتراضات آیت الله جنتی مبنی بر عدم مطلوبیت و انقلابی بودن مواضع آیت الله هاشمی پس از فتنه ی ۸۸ نبوده است و هیچ گاه این عمق و جنس این اعتراضات، فراتر از اعتراضات برخی مبنی بر خواص بی بصیرت یا ساکت فتنه بودن آیت الله هاشمی نداشته است. به تعبیر دقیق تر، آیت الله جنتی هیچ گاه با استدلال و دلایل دقیق و منطقی، خاستگاه تاریخی، ایدئولوژیک و عقلانی خود را در موضوع مخالفت های همیشگی اش با آیت الله هاشمی توضیح و تبیین نکرده است.
مخاطب چه به عنوان مردم و چه به عنوان تحلیلگر و خواص، هیچ گاه توضیحاتی دقیق و در چارچوب علت و معلولی، از آیت الله جنتی برای مخالفتش با آیت الله هاشمی نشنیده است؛ البته در مواردی هم که شنیده، اوج منطق این استدلال، در همین حد بوده که «کسی که شعار ساده زیستی می دهد اما ماشین بنز سوار شود درد مردم را نمی فهمد و نمی فهمد که می گویند گرسنه ام یعنی چه؟ دلش به حال طبقه محروم نمی سوزد. (خطبه های نماز جمعه ی ۲۲ دی ماه ۱۳۹۱» و یا «شکست خورده های سیاسی این روزها صحبت از انتخابات آزاد می کنند و یکی از آنها که از همه گردن کلفت تر است مدتها قبل این موضوع را مطرح کرده و بقیه هم پشت سر او این خط را دنبال کردند. (همان سخنرانی)»
گویی مشکل در این است که مثلا آیت الله هاشمی سبک زندگی اش مثل احمدی نژاد نبوده و این جا این سوال پیش می آید که ولو اگر انتقادات به آیت الله هاشمی مبنی بر گرایش وی تا حدی به اشرافی گری وارد باشد، آیا آیت الله جنتی حمایت های بی حد و حصر خود از احمدی نژاد را فراموش کرده است؟ یعنی مخاطب با شنیدن این سخنان، از خود می پرسد که با همین چارچوب روایی و چارچوب منطقی و با همین پارادایم و شاخص گزاری ها، آیت الله جنتی به این نتیجه رسیده بود که بهترین رئیس جمهور و عدالت طلب ترین و انقلابی ترین رئیس جمهور ما، محمود احمدی نژادی بوده است که امروز حلقه ی اولش اکثرا یا در بندند به جرم اختلاس و نقض عدالت و دزدی یا در معرض بندند به جرم اختلاس و نقض عدالت و دزدی.
پس می توان حق داد که وقتی مردم سخنرانی آیت الله جنتی را می شنوند و غایت مشکل ایشان با آیت الله هاشمی را سوار بر بنز شدن رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام می بینند و بعد مشاهده می کنند که به قول آقای علی مطهری، بنزی که وی سوار می شود از پژوی آیت الله جنتی، گران تر نیست، اکثرا بیشتر ترغیب می شوند که نگاه و نظرات آیت الله هاشمی را به حق و عقلانیت نزدیک بدانند تا آیت الله جنتی.
 
۳- حتی افراد صاحب منطق قشری که اصطلاحا انقلابی قلمداد می شوند، به دلیل عصبیت و بنیان احساسی بعضی از نظرات و مواضع آیت الله جنتی، سعی می کنند اولا در اعلام مواضع و نظراتشان، ارجاعی به نظرات آیت الله جنتی ندهند چون اگر چنین کنند، مخاطب آنان حتی اگر اصطلاحا انقلابی و مخالف اشرافیت هم باشد، اگر بگویی «چون هاشمی سوار بنز است، پس خوب نیست» ممکن است به شما بگوید که برای حفظ جان و امنیت مسئولان نظام، ایرادی ندارد که سوار ماشین بنز یا بی ام و بشود، کما این که معدودی از عقلای طیف اصطلاحا انقلابی بعد از این بیانات، در محافل خصوصی می گفتند که این استدلال برای نقد به آقای الله هاشمی منطقی نیست چون بسیاری از مسئولان یا مثلا رهبر انقلاب هم بعضا سوار ماشین هایی می شوند که به توصیه ی تیم امنیتی و حفاظتی ایشان انتخاب شده و ممکن است از آن بنز قدیمی و ارزان قیمت آقای هاشمی هم مرغوب تر باشد و این عیب نیست، بلکه عقلا و شرعا واجب است که رعایت شود تا جان مسئول و حاکمان نظام اسلامی در امان باشد تا منافع و مصالح کشور و مردم در امان باشند.
طیفی که اصطلاحا اصول گرا و زاویه دار با آیت الله هاشمی نامیده می شود، مرجع موضع گیری هایش را ممکن است از طیف محمدحسین صفار هرندی تا سعید جلیلی (به ترتیب از معتدل اصول گرا تا تند اصول گرا) انتخاب کند، اما معمولا به سخنان و مواضع آیت الله جنتی به عنوان مواضعی که بر اساس یک ایدئولوژی یا گفتمان منطقی طراحی و بیان شده، اشاره نمی کنند.
نگاه اصطلاحا اصول گرایان به آیت الله جنتی و نگاه اصطلاحا اصلاح طلبان به وی، از یک نظر شبیه و از جهتی متفاوت است؛ شباهت این است که هر دو گروه ایشان را با اخلاص و استوار بر موضعش می دانند و تفاوت این هست که اصول گرایان روش و رویکرد ایشان مثلا در احراز صلاحیت های شورای نگهبان برای انتخابات مختلف را به حق نزدیک و اصلاح طلبان روش ایشان را باعث یک طرفه شدن انتخابات می دانند و این نوع ممانعت از ورود برخی از افرادی که به نظر اصلاح طلبان در چارچوب نظام محسوب می شوند را خلاف سیاست جذب حداکثری رهبری ارزیابی می کنند. در این مورد خاص به نظر نگارنده، موضع نزدیک تر به حق، این است که حتی مبتنی بر شاخص گذاری های رهبر انقلاب ولو اگر نگاه سخت گیرانه ی آیت الله جنتی به عنوان دبیر شورای نگهبان را شاخص لایتغیر قلمداد نکنیم، به هر حال نمی توان عملکردهایی که در فتنه ی ۸۸ بر اساس احکام قضایی (نه صرفا تحلیل های شخصی) مجرمانه ارزیابی شده را، نادیده گرفت ولی از آن سو، بدون صدور حکم از جانب قوه ی قضائیه، نمی توان صرفا چون مثلا به نظر آیت الله جنتی فلان شخص بصیرت کافی را ندارد یا در ایام فتنه منتقد عملکرد و حمایت دبیر شورای نگهبان از آقای احمدی نژاد شده را فاقد صلاحیت قلمداد کرد و یکی از مهم ترین مشکلات و شکاف های پایان ناپذیر بین دو آیت الله هاشمی و جنتی، بر سر همین موضوع است، اما همان آیت الله هاشمی که شاید از جدی ترین منتقدان آیت الله جنتی محسوب شود هم معتقد است که اولا آیت الله جنتی صادقانه و خالصانه تصمیم می گیرد و ثانیا باور دارد که نیت او این است که افراد ناصالح وارد مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری و دیگر مراکز حساس حاکمیتی نشوند، ولی علی رغم این که عملکرد آیت الله جنتی در احراز یا عدم احراز صلاحیت ها حزبی نیست، ولی معمولا از جانب بسیاری افراد جتی از جناح غیر اصلاح طلب، سخت گیرانه و تحت تاثیر یک وسواس فکری به نام فتنه ی ۸۸ صورت می گیرد، حال آن که این گروه معتقدند فتنه ی ۸۸ وقتی باید در احراز صلاحیت ها لحاظ شود که منجر به محکومیت قضایی شده باشد، نه صرفا چون فلان شخص فلان اظهار نظر را کرده و به نظر ما درست نبوده، یک شخص مقصر در فتنه و مسلوب الصلاحیت معرفی شوند.

برچسب‌ها: جنتی, هاشمی, آیت الله احمد جنتی, آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی
+ نوشته شده در  شنبه ۱۳۹۴/۰۵/۳۱ساعت 18:47  توسط احسان رستگار   | 

طنزک/ امضاء رئیس جمهور و رقبای سابق انتخاباتی

 
در اولین نگاه با دیدن امضاهای زیر، چی به ذهنتون می رسه؟
 
 
بنده موارد زیر به ذهنم رسید، به ترتیب:
 
-امضاء سعید جلیلی: یه شاخ گل کشیده که سر برآورده از دل خاک؟! 
 
-امضاء غلامعلی حداد عادل: خب! فرهنگستانی ان دیگه! ادیبانه امضاء کرده.
 
-امضاء محسن رضایی: از اون امضاهاییه که خودشم به سختی می تونه عینشو امضاء کنه؛ البته اگه بخواد انحناهاشو به همین ترتیب تکرار کنه.
 
-امضاء حسن روحانی: نمونه ی دیپلماتیک تر و وزین تر امضاء اکثر ماهاست.
 
-امضاء محمدرضا عارف: خیلی شکیل و تؤاما ساده بود.
 
-امضاء سید محمد غرضی: خط خطی کرده؟!
 
-امضاء محمدباقر قالیباف: امضا قالیباف و عارف و حداد عادل از بقیه بهتر بود. راستی! امضاء خلبانیه؟!
 
-امضاء علی اکبر ولایتی: همون بهتر که جاش خالیه. [رفته چین.]
+ نوشته شده در  شنبه ۱۳۹۳/۰۳/۲۴ساعت 22:30  توسط احسان رستگار   | 

طنز/تحلیل بازی اسپانیا-هلند به سبک حزب پایداری +عکس

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

به گزارش سرویس شبکه های اجتماعی شفاف، احسان رستگار در صفحه ی اینستاگرام خود، باخت غافلگیر کننده ی اسپانیا مقابل هلند را دستاویز یک مطلب طنز قرار داد و متن و عکس زیر را منتشر کرد:


+ نوشته شده در  شنبه ۱۳۹۳/۰۳/۲۴ساعت 7:47  توسط احسان رستگار   | 

گزارش تصویری اختصاصی شفاف از ریودوژانیرو/جشن افتتاحیه در سائوپائولو، تظاهرات ضد جام جهانی در ریودوژا

 
بسم الله الرّحمن الرّحیم
 
سرویس جام جهانی شفاف: بامداد امروز، پیش از شروع دیدار افتتاحیه ی جام جهانی در شهر سائو پائولو، در منطقه ی کوپاکابانا در شهر ریو دو ژانیرو برزیل، شهروندان برزیلی مخالف برگزاری جام جهانی ۲۰۱۴ اقدام به تظاهرات و راه پیمایی اعتراض آمیز کردند.
 
اگرچه این تظاهرات نسبتا مسالمت آمیز بود، ولی به هر حیث به دلیل ناخوشایند بودن انعکاس های احتمالی این قسم راه پیمایی ها، نیروهای پلیس و تامین امنیت و حفاظت جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل کمی شتاب زده و آشفته عمل و از گاز اشک آور علیه تظاهر کنندگان استفاده کردند.
 
لازم به ذکر است که این نوع راه پیمایی ها در کشورهای میزبان جام جهانی، خیلی متداول و عادی محسوب نمی شود، ولی از آن جا که در برزیل توسعه ی اقتصادی بسیار چشمگیر بوده ولی توسعه ی اجتماعی تناسبی با اوضاع اقتصادی برزیل نداشته این نوع تظاهرات را می توان به نوعی دعوای نان و فوتبال در کشور برزیل قلمداد کرد.
 
اگرچه تظاهرکنندگان، بخش بسیار اندکی از مردم برزیل هستند، ولی همین بخش هم اگر درست به پدیده ی فوق العاده درآمد زای جام جهانی فوتبال، درست بنگرند، معقول تر است که راه پیمایی شکر به جا آورند و نه اعتراض آمیز.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
+ نوشته شده در  جمعه ۱۳۹۳/۰۳/۲۳ساعت 15:13  توسط احسان رستگار   | 

طنز/پیرامون مهناز افشار و محمد امین رامین؛ از اظهار نظر صادق زیباکلام تا حامد بهداد

 
 
بسم الله الرّحمن الرّحیم
 
 
تذکر: این مطلب طنز بوده و تمامی محتوای آن، تزئینی، غیر واقعی، شوخی، انتزاعی و ساخته و پرداخته ی ذهن متوهم و خلاق نویسنده ی آن است.
 
 به این ترتیب از صدر تا ذیل و کلمه به کلمه ی این مطلب، ساختگی و صرفا جهت ادخال سرور در قلب مؤمنین نگاشته شده است. پس لطفاً حتما پس از خواندن آن، دلواپس نشوید و امید داریم که این مطلب موجب کدروت خاطر شخصی نشود.
 
-حامد بهداد: ممممممن... می گم که... این اززززززدواجججججج... عااااا... چطور بگم... این ازدواج حقققققق خانم مهههناز افففشار بود! سیاست مدارا بدونن که... مممممما بازیگراااااا... ااااااگه بخواااااایم... از ایییییین سیاست مدارا اااااام... سییییییاس ترییییییم!!! ممممممن می گم کهههههه... متروپل یکککککک مککککککتبه! مککککککتب آقا! مککککککتب!
 
-پولاد کیمیایی: من فقط می گم که... پدرم! واقعا که گل گفتی که... همه دارن به سینما پناه می آرن!
 
-مسعود کیمیایی: متروپل کار خودشو کرد و پسر محمدعلی رامین که ضد ماها بود هم به سینما پناه آورد! این تازه شروع پیش بینی های من بود درباره ی پناه آوردن همه به سینما!
 
-پدر آقا داماد: شما غغغغغغلط می کنید! [به نظر می رسد که این جمله اشتباها این جا ذکر شده و جا مانده از همان مصاحبه ی معروف آقای رامین با رادیو گفت و گوست]!
 
-سید محمد خاتمی: ما باید مهربان باشیم و جذب حداکثری کنیم؛ حتی فرزند آقای رامین را!
 
-صادق زیباکلام: به نظرم پسر آقای رامین جزء لیست اصلاح طلبان در انتخابات مجلس دهم خواهد بود و بازیگران و به طور کلی هنرمندان همگی به ایشان رای خواهند داد. این یک شروع استراتژیک بود که جواب هم خواهد داد.
 
-یکی از بزرگانی که برخی معتقدند ایدئولوگ حزب پایداری است: برخی از این آقایانی که صیغه ی محرمیت می خوانند، اصلا خداوند چنین جایگاهی برایشان قائل نشده و ما هم آن ها را حتی در حد صیغه ی عقد خواندن هم نمی دانیم.
 
-جواد خیابانی: و حالا... به نطر می رسه که اون جا داره اتفاقاتی می افته... شاید قراره دو نفر از هم طلاق بگیرن! و... بله... همون طور که گفتم با هم ازدواج می کنن!
 
-مزدک میرزایی: نفس ها در سینه حبس شده... سید محمد خاتمی... محمد امین رامین... مهناز افشار... و کار تموووم می شه... و حالا خودتون حدس بزنین که چی شد... ما که فکر کردیم جلسه دیدار هنرمندان بود با آقای خاتمی!
 
-پیام بازرگانی صدا و سیما: لوسی لوسی لوسی لووووووسی! لوسی لوسی لوسی لووووووسی! لوهسی لوهسی لوهسی لووووووهسی! 
 
-عادل فردوسی پور: اجازه بدین من قانع نشم!!!
 
- حسن روحانی: پیام این ازدواج، اعتدال و امید است و به نظر می رسد که هم آقای خاتمی، هم خانم افشار و هم آقای رامین (البته آقا داماد را عرض می کنم)، پیام 24 خرداد را درک کرده اند. ان شاء الله این طور باشد که پدر را پسر کرده باشد داماد و به اصطلاح آن ضرب المثل، داماد بر تخت سلطنت نشسته باشد!
 
-علی شکوری راد: علیه آقای خاتمی، کمیته ی بحران سازی تشکیل شده است و تدارکاتچی های این مراسم عقد هم در همان کمیته فعالند!
 
-حسین الله کرم: فردا، بعد از اقامه ی نماز جمعه، از دانشگاه تهران تا جماران که منزل آقای خاتمیه... نه... راهش خیلی دوره انصافا... نه تجمع می کنیم، نه راهپیمایی. اصلا ما به جریان انحرافی کاری نداریم. اینا موضوعات فرعی هم دیگه نیستن.
 
-اسفندیار رحیم مشایی: آقا چرا تعجب می کنین؟! اگه منو رد صلاحیت نمی کردن، یه وصلتی رقم می زدیم بین خاندان احمدی نژاد و موسوی حتی!
 
-محمود احمدی نژاد: آقای محمد علی رامین عزیز! من هنوز هم به شما علاقه مندم!
 
-سید حسن خمینی: عزیزان من تعجب نداره که! یه خانمی با یه آقایی ازدواج کردن! خب برین خدا رو شکر کنین که ازدواج کردن!
 
-خبر ۲۰:۳۰- صرفا جهت اطلاع:
در کمال تعجب، یکی از سران فتنه، خطبه ی عقد یکی از بازیگران و یکی از آقازادگان دولت دهم را خواند. قابل توجه همه ی اونایی که می گن بازیگرای خانم ما الن و بلن! نگین از این حرف ها! نگین آقا نگین! ممکنه فردا پشیمون بشین!
 
-محمدرضا خاتمی: فکر نمی کردم خان داداشم تا این حد فراجناحی باشه!
 
-وحید یامین پور: در مورد آزادی های یواشکی اظهار نظر کردم بسه. اینم بگم باز قوز بالا قوز می شه.
 
-حمید رسایی: حالا ببینم اونایی که برزیل رفتن منو طنز کرده بودن، جرات دارن ایناها رو هم طنز کنن؟! من که قید برزیلو زدم، ولی خداییش شبا خواب جام جهانی می بینم!
 
-فرج الله سلحشور: آقای رامین! شما از دوستان ما بودین! من نظراتم رو مفصلا قبلا اعلام کردم در مورد بازیگرا.
 
-مسعود فراستی: این ازدواج درررررر نیومده! مقووواست!
 
-مسعود ده نمکی: من به دعواهای حیدری نعمتی اعتقادی ندارم، اصلا هم از این ازدواج تعجب نکردم. اتفاقا منتظر هم چین ازدواجایی بودم. خلاصه خواستم بگم خیلی باهوشم.
 
-ابراهیم حاتمی کیا: به نظر من، ازدواج اصولا مصادره شدنی نیست، اگرچه برخی فکر می کنن که چ، مصادره ی چمران توسط حاتمی کیا بوده!
 
-اصغر فرهادی: همه چیز نسبی است... حتی همین طیف های سیاسی... اصلا من می خوام در فیلم بعدیم به این موضوع بپردازم که در ایران همه چیز فراتر از نسبیه؛ تا الان گفته بودم نسبیه، ولی الان می خوام بگم که کشکه! جناح بندی های سیاسی، فرهنگی، دوستی ها، دشمنی ها، همه چیز!
 
-علی مطهری: زمانی شب زفاف، کم از تخت پادشاهی نبود... اما الان... ان شاء الله که هنوز هم همین طور باشه... ولی من قبل از همه، از ۸۷ گفته بودم که این جریان انحرافی ها یه چیزیشون می شه! 
 
-شهاب مرادی: آقا چه اشکالی داره؟ چرا همه چیزو سیاسی می بینین؟! بذارین جوونا خودشون خط و ربطشونو مشخص کنن! بابا ازدواجه! انتخابات که نیست!
 
-مهناز افشار: من که گفتم... با اجازه یا بی اجازه ی بزرگ ترها... ببببببلهههههه...
 
-محمدامین رامین: از قدیم گفتن که... من راضی، مهناز خانم راضی، --- ----- ناراضی
+ نوشته شده در  پنجشنبه ۱۳۹۳/۰۳/۲۲ساعت 22:8  توسط احسان رستگار   | 

طنز/چرا رفتی؟! حمید... من دلواپسم!

برگزاری همایش دلواپسی هامو بگیر از من، قبل سفر به برزیل

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

احسان رستگار، مدیر مسئول سایت خبری-تحلیلی «شفاف»:

تذکر: این مطلب طنز بوده و تمامی محتوای آن، تزئینی، غیر واقعی، شوخی، انتزاعی و ساخته و پرداخته ی ذهن متوهم و دلواپس نمای نویسنده ی آن است. نه همایشی با عنوان مذکور در روتیتر برگزار شده و ونه بناست برگزار شود و نه اینچنین شعری در وصف آقای رسایی سروده شده است.

به این ترتیب از صدر تا ذیل و کلمه به کلمه ی این مطلب، ساختگی و صرفا جهت ادخال سرور در قلب مؤمنین نگاشته شده است. پس لطفاً حتما پس از خواندن آن، دلواپس نشوید و امید داریم که این مطلب موجب کدروت خاطر شخصی نشود.


لازم به ذکر است که از شوخی گذشته، سایت خبری-تحلیلی شفاف، اولاً خود را مقابل دلواپسان نمی داند، ثانیاً دلواپسی را از حقوق حقه ی تمامی دلواپسان دانسته و این ویژگی یعنی دلواپس بودن را نه قصد دارد تمسخر کند و نه بی جا می داند، بلکه علاوه بر احترام به دلواپسان محترم، آن را سوژه ای مناسب برای نوشتن مطالب تحلیلی جدی و عمیق و ایضاً طنز می داند؛ مناسب برای طنز است، مخصوصاً وقتی به جام جهانی برزیل هم گره بخورد که انصافاً در این حالت، دیگر هرگز نمی توان از کنارش گذشت! پس به ما حق بدهید! حتی شما دلواپس عزیز!

همایش «دلواپسی هامو بگیر از من! برزیل! منتظر باش که من اومدم» دیروز از ساعت 14 الی 24 (!) در سالن «دلواپس های بابصیرت» در لانه ی جاسوسی برگزار شد. در این مراسم 10 ساعته که از حیث مدت زمان هم منحصر به فرد محسوب می شد، همه ی دلواپسان حاضر بودند. لازم به ذکر است که در این مراسم حامد زمانی حاضر نشد، ولی دلواپسان آهنگ «یه باری از امروز رو دوشته... که واسش یه عمره زمین می خوری...» را مصادره به مطلوب کرده و آن را به «یه دلواپسی ای از امروز توی کولمه... که واسش باید بری برزیل بار سبک کنی برگردی...» تغییر دادند.

مهدی کوچک زاده که از سخنرانان این مراسم بود گفت: 

"من می دونم بعضیا که کلا در قلب هاشون مرضه، بعد این مراسم شروع می کنن علیه ما خبر می زنن که این دلواپسا الن و بلن، ولی، کما این که قبل از اینم در مورد دوست عزیز دلواپس ما، حاج حمید رسایی گفتن که چرا ایشون داره می ره برزیل! اولاً که خب به شما چه! تونسته داره می ره! شما ام می تونین برین! گربه دستش به گوشت نمی رسید بعد همه می دونین چی می گفت. ثانیاً که منابع جمهوری اسلامی، متعلق به همین دلواپساست، ما که بی بصیرت نیستیم، دوپهلو و فتنه گر هم که نیستیم، ساکتین فتنه، مارقین فتنه، قاسطین فتنه یا ناکثین فتنه که نیستیم! پس اصلاً حق ماست که نماینده بفرستیم برزیل! مگه اونا نمی فرستن؟! پس ما هم ام می فرستیم! نوش جونمون! ما از اوناش نیستیم که بذاریم کسی حقمونو بخوره!"

وی در ادامه افزود: 

"یک دلواپس، هرگز اهل وادادگی نیست، ما برای گفتمان دلواپسی، مرز قائل نیستیم! می خوایم دلواپسی رو صادر کنیم. اسمش رو هم گذاشتیم مکتب دلواپسی یا "انکشسیزم"! این دلواپسی جهانی، قراره از جام جهانی شروع بشه."

کوچک زاده در انتهای صحبت هایش تصریح کرد: 

"اونایی که همیشه ی نیمه خالی لیوانو می بینن، بهشون پیشنهاد می کنم نیمه ی پر برزیل رفتن آقای رسایی رو هم ببینن و بدونن که فقط مذاکرات هسته ای دلواپسی نداره، بلکه رقص سامبا در برزیل هم برای ما دلواپسی داره، قرتی بازی هایی از این دست هم دلواپسی داره، بی موالاتی و دیر به هتل برگشتن بازیکنا هم دلواپسی داره و آقای دلواپسی به نمایندگی از مجلس به عنوان یک عقاب تیز چشم می ره اون جا، تا به نمایندگی از دلواپسان کشور ما، نذاره اون جا هیچ اتفاقی بیفته. باز بگین چرا رسایی می ره برزیل!"


"دلواپسی هام  رو بگیر از من، غم هام رو ای آیینه حاشا کن"
حمید رسایی خطاب به آینه! ای آینه! تو شفاف ترینی! تو خود نیک می دانی که من چقدر دلواپسم! دردها و دغدغه های مرا فریاد کن ای آینه، تا بدخواهان به نیت شر خود مرسند و نتوانند مرا آماج نقدهای کینه توزانه شان قرار دهند!

در این جا به نظر می رسد که آقای حمید رسایی در حال مکالمه با آینه است هنوز، اما زهی خیال باطل! این جا آینه لب به سخن می گشاید و می گوید:

"قدری بخند و روشنی‌ ها رو، تو چشم خیس من تماشا کن"

ای حمید عزیزم! ای رساترین رسایی! بخند! خوش باش! این قدر دلواپس نباش! چرا این قدر به خود سخت می گیری تا روزگار هم به تو سخت بگیرد! این قدر سخت گرفتی که من دیگه خسته شدم، بس که چشات بارونیه! بخند! آع... آها... آ قربون اون خنده هات بشم من! ای جان چه قشنگم می خنده! شیییطون!


"تو سال‌ها همزاد من بودی، تصویری از دیروز و امروزم

همت کن و یاری م کن، بگذار، تا مهربونی رو بیاموزم

تو سال ها بود که این جوری نخندیده بودی! می دونم! بس که دغدغه مندی! بس که همیشه حرص می خوری! بس که دلواپسی! حالا من آینه ام! رفیقتم! ولی فکر نکن حواسم نبود که هشت سال دلواپس نبودی بلکه خیلی هم دلناپس بودی! حالا اینا رو ول کن! الان مهم اینه که مهربونی را بیاموزیم! ما همه باید کاری کنیم که برزیل بهت خوش بگذره! برزیل می تونه ظرفیت های تو رو آزاد کنه تا خستگی این مدت دلواپسی تو این یه ساله از تنت در بیاد.


در این لحظه، صحبت های آینه تمام می شود و آقای حمید رسایی شروع می کند و به آینه صحبت می کند.

آیینه!  ای همسایه ! کاری کن

تا ساعتی پیش تو بنشینم

جز سایه سار مهربون تو

چیزی نه می‌خوام و نه می‌بینم

آفرین! آینه! تو عجب موجود با شعوری هستی! چقدر تو فهیمی! چقدر تو بچه پای کاری هستی. یادم باشه جذبت کنم بعد برزیل. حالا که این قدر درکم می کنی، پس یه کاری کن که بقیه هم مثل تو مهربون بشن، بقیه هم کاری کنن که من بتونم در برزیل با فساد مبارزه کنم، چون این دلواپسی های من، محدود به مرزهای ایران نمی شه؛ بلکه جهانیه! برزیلی ها هم آدمن! اون ها هم حق دارن که از این دلواپسی ها بهره مند بشن! من می خوام سایه سار دلواپسی رو ببرم در آفتاب داغ و سوزان برزیل، بلکه این اقدامم، هم چون خنک نسیمی باشد کز کوی دلبر آید.

در این جا آقای حمید رسایی خطابش را از آینه به خودش می گوید:

یک عمر دنبال چه می‌گشتی

درجاده های بی سرانجامی

حمید! واقعاً یک عمر دنبال چی بودی؟ چقققدددر دغدغه؟ چقققدددر دلواپسی؟ چقققدددر سختی؟ کمی بیاسای حاج حمید! کمی استراحت کن! نه نه نه نه! می دونم! تو که اهل استراحت نیستی! خب پس لا اقل برو یه جای خوش آب و هواتر، لا اقل یه 39 روزی برو به دلواپسی در جایی برس که بیشتر اثرگزار باشی! تو متعلق به خودت و فقط ایران نیستی! برزیل هم باید از برکات دلواپسی های تو فیض ببره!

یک عمر گشتم تا که فهمیدم

تو سایه بون خستگی هامی

این جا آقای حمید رسایی، خطاب به برزیل می گوید:

بعد یک عمر خستگی، دغدغه مندی، دلواپس بودن مخصوصاً در این یک سال اخیر، تازه الآن می فهمم چی رو کم دارم! برزیل! من تو رو کم دارم! تو سایه بون خستگی هامی! لژ مخصوص کشورهای اسلامی سواحل ریودوژانیرو، می تونه مصداق بارز تفریحات سالم و لذت حلال باشه! آره! بد نیست. تازه اگر اون جا مورد دلواپسانه ای دیدم، خب اون جا دلواپسیم رو می تونم بروز بدم! چرا که نه؟ اصلاً ما می ریم برزیل تا اسلام را به اون جا هم صادر کنیم! آره! این درسته!



منو با خودت ببر اي دلواپس، حمید من 

خوبه مثل تن تو با تو همسفر شدن 
منو با خودت ببر من به رفتن قانع ام
خواستني هر چي كه هست
تو بخواي من قانع ام

" آقای رسایی به عنوان رئیس کمیته مبارزه با مفاسد و همچنین مسئول پرونده فساد در فوتبال توسط کمیسیون اصل 90 و مجلس به برزیل سفر می‌کند؛ در بررسی‌های کمیسیون، مجموعه گزارش هایی  مربوط به جام جهانی نیز داشتیم که به همین سان تصمیم گرفته شد آقای رسایی برای بررسی مسائل به برزیل اعزام شوند."

+ نوشته شده در  یکشنبه ۱۳۹۳/۰۳/۱۸ساعت 8:20  توسط احسان رستگار   | 

وقتی جوجه اردک زشت، بهتر از دلواپسان پیام رهبری را فهم می کند...

خانم مسیح علی نژاد! متشکریم!

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

احسان رستگار، مدیر مسئول سایت خبری-تحلیلی «شفاف»:

تذکر: به دلیل حواشی ایجاد شده پیرامون موضع گیری خاص آقای وحید یامین پور علیه خانم مسیح علی نژاد، لازم به ذکر دانستیم که به اطلاع مخاطبین عزیز برسانیم که این یادداشت، یک هفته پیش و پیش از آن موضع گیری آقای یامین پور، نگاشته شده است. در این تحلیل فقط تعداد پسندهای این صفحه، به روز شده است. 



سرویس فرهنگی شفاف: اولین مطلب در صفحه ی «آزادی های یواشکی» در فیس بوک، در 3 می یعنی 13 اردیبهشت ماه منتشر شد. قطع به یقین این که این صفحه امروز، بعد از حدود ۳۴ روز که از تأسیسش می گذرد، توانسته قریب به 454,87 پسند (لایک) دریافت کند، بدون پشتیبانی مالی نبوده است. کما این که اولین بار در برنامه ی روی خط صدای آمریکا، خانم مسیح علی نژاد، این صفحه را اعلام و از مردم خواست تا در آن عکس های یواشکی شان را ارسال نمایند، اما هدفم از نوشتن این مطلب، اصلاً افشای پشت پرده ی این صفحه نیست، بلکه نکته ای عمیق تر و مهم تر مد نظر نگارنده است.

1- شکی نیست که در عرصه ی فرهنگ، دشمن فرسنگ ها از ما جلوتر است و متأسفانه خیلی هم مدبرانه و تیزبینانه دیده بانی می دهد، اما مشکل آن جا فاجعه آمیز می نماید، که ما حتی وقتی دشمن، نقشه و زمین بازی اش را هم بر ملا می کند، نمی توانیم از پسش بر بیاییم یا حتی درست و هوشمندانه عکس العمل نشان دهیم.

مثلا خیلی تأسف برانگیز است که در سالی که نامش فرهنگ است، دغدغه های سیاسی هنوز هم در اولویت همه ی طیف های سیاسی ما قرار گرفته است؛ از طیف قدرتمند یعنی دولت گرفته تا طیف دلواپس. دولتی ها می گویند علیه ما ستاد بحران سازی، اتاق فکر مغرض و کمیته ی تخریب تشکیل شده و دلواپسان هم مدام می گویند که این دولت، دارد هرچه در هشت سال گذشته رشته ایم و اقتداری که به دست آورده ایم را با بی تدبیری پنبه می کند.

و محل تأسف عمیق این جاست که در میان این دعواهای جدی سیاسی طیف مستقر و مسلط با طیف منزوی، این است که فرهنگ به مسلخ می رود. 



2- اگر این سؤال را از دولتی ها و مسئولان فرهنگی بپرسید که چرا رهبری نام امسال را، فرهنگ نهادند، اکثر قریب به اتفاقشان پس از نگاهی عاقل اندر سفیه، به شما خواهند گفت که "ببین فرزندم! مثلاً مگر وقتی کسی به شما می گوید فرزندم نماز بخوان! به این معناست که خیلی نماز نمی خوانی؟ یا به این معناست که تارک الصلوة هستی؟ نه! دور چون به عاشقان افتد، تکرر بایدش! برخی مسایل ذکر است و باید مدام تکرار شود! فرهنگ هم از این قسم مفاهیم است فرزندم!" و خلاصه اول خودشان را و دوم ما را به جای دعوت به ورع و تقوا، دعوت می کنند به رفتن به سمت کوچه ی علی چپ.

حال آن که رهبری حسب تغافل و وقاحت برخی از مسئولان ما که نسبت به فرهنگ نه تنها غافل نبودند، بلکه سیاست گزاری های منفی داشتند، نام امسال را فرهنگ نهادند تا حتی ولو به صورت تشریفاتی، ولو به صورت ابلاغی، ولو به صورت اجباری، از برخی انحرافات عمیق و اتفاقا متعمدانه که توسط بعضی از مسئولان و مدیران فرهنگی شبه روشنفکر رقم می خورد، ممانعت به عمل آید. 
فعالیت فرهنگی منفی، شوخی نیست! عبارتی است که رهبری در زمان مدیریت برخی از مدیران فرهنگی شبه روشنفکر -که قبله شان، لیبرالیزم فرهنگی بود- به کار بردند و صریحاً از آن تصمیمات و تصمیم گیری ها و تصمیم سازی های آن مسئولان که کم هم نیستند، در یکی از سخنرانی هاشان انتقاد کردند.

از این سخنرانی بیش از یک دهه می گذرد، اما نام گذاری امسال، پیامی غیر قابل تخطئه و تأویل ناپذیر دارد؛ مخصوصاً در ان فراز از سخنرانی رهبری در اول فروردین در حرم مطهر رضوی، که ایشان قریب به نیم ساعت پایانی سخنرانی شان را خطاب به جوانان دغدغه مند و انقلابی صحبت می کنند و از آنان می خواهند که به فعالیت های داوطلبانه و خودجوش خود ادامه دهند که این فعالیت ها قطعاً پر برکت خواهند بود.

پس با لحاظ کردن صغری و کبرایی که در سطور فوق آمده، به گمانم هیچ عقل سلیمی حکم نمی دهد که نام گذاری سال فرهنگ، از طرفی جهت متنبه شدن مسئولان و مدیران فرهنگی ای است که دچار وادادگی و نگرش شبه روشنفکری هستند و از جهتی افزایش انگیزه برای جوانان و مردم دغدغه مندی است که در حوزه ی فرهنگ، فعالیت می کنند.

3- تجربه ثابت کرده است که در مقوله ی فرهنگ، ما کنش گری، جامعه پذیری و نهادینه سازی را به درستی فهم و حلاجی نکرده ایم؛ البته استثنائاً جز در موضوعاتی هم چون فرهنگ رانندگی، که آن هم به همت خوش ذوقی و پشتکار بهرام عظیمی و با نقش آفرینی سیا ساکتی محقق شد. دارا و سارا با پشتیبانی صدا و سیما هم نمی تواند در دل فرزندان کشور ما جا باز کند و هنوز ملکه ی قلب ها، باربی است. این ها نه بدبینی است و نه سیاه نمایی؛ بلکه عین واقعیت است. دارا و سارا نمی تواند موفق شود، چون آمده تا باربی را از راه به در کند؛ اما اگر ما از بتدا تشخیص داده بودیم که نمادسازی و قهرمان سازی برای فرزندانمان نیاز است، قبل از این که باربی در دل بچه ها جا باز کند، مثلا دارا و سارا یا هر پدیده ی بومی دیگری جا باز کرده بود.

موج آزادی های یواشکی نیز از قاعده ی فوق پیروی می کند؛ یعنی ما منتظریم تا موجی ایجاد شود تا ما علیه آن صف آرایی کنیم.



4- آیا واقعاً تأسف آور نیست که فقط به مخیله ی خانم علی نژاد خطور کند که این گونه زمین بازی را تغییر دهد و فعالان فرهنگی ما و مدیران ما غافل از همه جا، فقط لبخندهای دیپلماتیک تحویل همه بدهند و بس؟! خانم مسیح علی نژاد با هوشمندی تمام، در دورانی که پدیده ی ساپورت پوشی در سطح شهرها، از نمایندگان مجلس و ائمه ی جماعت تا دیگر فعالان فرهنگی و نیز مردم مذهبی را معترض کرده، می آید موجی راه می اندازد تا به همه بفهماند که "آهای! مدیران فرهنگی غافل! مسئولان فرهنگی نامربوط! از ساپورت پوشی ناراضی این؟ تازه کجاشو دیدین؟! از این بدترشم نشونتون می دم تا بفهمونی شوت تر از این حرفایین که فکر می کنین!"

وقتی ما دغدغه مان این است که آن اقلیت پر سر و صدا و وقیح، نباید تا این حد میدان ببینند تا با عملی خلاف قانون و نیز حرام، اکثریت جامعه را شاکی کنند، این خانم یا به قول خودش جوجه اردک زشت می آید و سطح دعوا را یک درجه بالاتر می برد و دغدغه مندان را بیشتر به ورطه ی محک و آزمون می کشد و فراخوان می دهد که در جامعه و در اماکن عمومی، کشف حجاب کنید تا امروز یواشکی و بلکه یک روز علنا بتوانید تابو شکنی کنید خلاصه شوخی شوخی، ماجرای آزادی کشف حجاب، جامعه پذیر و نهادینه شود.

5- بدین وسیله، از خانم مسیح علی نژاد که خودش، لقب جوجه اردک زشت را برای خود انتخاب کرده، نهایت تشکر را اعلام می کنیم؛ چرا که اگر امثال وی با این موج های هنجار شکن و زننده، همه چیز حتی عفاف و حجاب را زیر سؤال نبرند، چه بسا مسئولان خود تغافل کننده (!) زیر بار نروند که بی حجابی دارد به یک امر عادی در سطح شهر تهران بدل می شود! البته مسئولی که بخواهد خودش را به خواب بزند، تغافل از تفریحاتش است، ولی شاید این گونه دیگر بهانه از دست بهانه تراشان خارج شود و نتوانند بگویند که وضعیت فرهنگی ما، بحرانی نیست!



6- در این وانفسای فرهنگی، واقعاً برایم عجیب بود که آقای رئیس جمهور این گونه وارد مقوله ی فرهنگ شدند و گفتند "به اسم دلسوزی در زندگی مردم دخالت نکنید" و "نمی توان با زور و شلاق مردم را به بهشت برد"! در این مورد اصلاً نیازی به اطاله ی کلام نیست چون آیت الله العظمی مکارم شیرازی، مرجع تقلید عزیز ما، به درستی موضع گیری کردند و فرمودند که "این که برخی مسئولان گفته بودند با زور شلاق نمی توان افراد را به بهشت فرستاد ما هم این گونه می گوییم، اما می گوییم با دست خودمان درهای جهنم را به روی مردم باز نکنیم."

قطعاً به زور شلاق نباید هیچ کس را وادار به انجام هیچ عملی کرد، حتی برای رفتن به بهشت؛ اما شأن نزول این جمله، آن هم در وضعیت اسف بار فرهنگی امروز جامعه، چیست؟ این عبارت چه موضوعیتی دارد با اوضاع امروز فرهنگی ما؟! آن هم وقتی که اتفاقا عده ای با تیزی و قمه، آمران به معروف و ناهیان از منکر را شهید می کنند و برخی با اعلام فحشا در کنار خیابان ها، اتفاقا به زور همه را به سوی جهنم راهنمایی می کنند!

وقتی مسئولان ما، هدفشان از سخنرانی، صرفاً سوت و کف و به به و چه چه شنیدن است، وقتی فرهنگ را هم صندوقی برای جلب آراء انتخابات مجلس و ریاست جمهوری بعدی می ببینند، حقا که همان موضع آقای علی مطهری سزاوار است که همه ی دولت ها، فرهنگ را ابزار و وسیله ای می بینند و فرهنگ توسط سیاست مداران، قربانی می شود برای این که محبوبیتشان مخدوش نشود.
7- وقتی انسان به امید شنیدن سخنان حق و فراجناحی، مواضع شجاعانه و فراسیاسی، سخنان بزرگانی هم چون رئیس جمهور محترم را می شنود و می بیند که هنوز سخنرانی ها، رنگ و بوی انتخاباتی و محبوبیت فزایی می دهد، وقتی حتی یادگار امام (ره) که الحق و الانصاف، دوست داشتنی و فراجناحی است، بعد از همین سخنان مذکور رئیس جمهور، می گوید که "به آزادی مردم باید احترام گذاشت و آزادی های مردم را نباید محدود کرد"، از طرفی کلام ناحق منعقد نشده، جملات ایشان متین و صحیح است، اما آیا وضعیت فعلی جامعه، حاکی از بی بند و باری و آزای های نامشروع است یا فضای سلب آزادی؟!

حقیقتاً جای استاد شهید آیت الله مرتضی مطهری خالی است که می فرمودند: "آينده انقلاب عزيز ما در صورتي تضمين خواهد شد كه عدالت و آزادي را حفظ كنيم. استقلال سياسي و استقلال اقتصادي و از همه مهمتر استقلال – فرهنگي، استقلال فكري و استقلال مكتبي خودمان را محفوظ نگه داريم … ما اگر مكتب مستقل خودمان را ارائه ندهيم، حتي با اينكه رژيم را ساقط كرديم و حتي با اين فرض كه استقلال سياسي و استقلال اقتصادي بدست آوريم اگر به استقلال فرهنگي دست نيابيم شكست خواهيم خود و نخواهيم توانست انقلاب اسلامي را به ثمر برسانيم."

الغرض این که احسنت بر روحیه ی جهادی خانم مسیح علی نژاد که فکر و ذکر و مهم ترین دغدغه اش این است که از بهترین راه که همانا عرصه ی فرهنگ است، با جمهوری اسلامی ایران مبارزه کند و تیشه ای را برداشته که جنسش از الماس است و امثال این تیشه ها اگر حین وادادگی ما و رفتار بی تناسب ما پایین بیایند، اصلاً دور از ذهن نیست که فرهنگ جامعه را قطع نخاع کرده و به کالبدی بدل نماید که با دستگاه نفس می کشد.

این آزادی های یواشکی، مدت هاست که در شعاع صد متری تالارهای عروسی، در خودروهای شخصی برخی شهروندان و به طور کلی در برخی از مناظق تهران رؤیت می شوند، اما آن وجه نگران کننده ی ماجرا، این است که موج «آزادی های یواشکی»، یک فتح باب رسمی تر و جامع تر است برای تابو شکنی و برای مبارزه ی فرهنگی با جامعه ی ایران و نظام جمهوری اسلامی ایران در سالی که فرهنگ نام گرفته است.

و باز احسنت بر امثال خانم مسیح علی نژاد که بر موضع باطل خود، با استقامت و صبر، از هیچ رذالت و تلاشی مضایقه نمی کنند و شرم بر ما، که به جای اعلام موضع حق خود و تشخیص مسائل و مشکلات زمانمان و جامعه مان، مدام کاسه ی گدایی دست می گیریم و حق را به مسلخ محبوبیت می بریم؛ غافل از این که سنت الهی است، که همواره حق مظلوم را هویدا می کند و محبوبیتی که با فریب بیاید، رفتنی است!
+ نوشته شده در  چهارشنبه ۱۳۹۳/۰۳/۱۴ساعت 21:45  توسط احسان رستگار   | 

تذکرات 14 خرداد 92 رهبر انقلاب که هنوز شنیده نشده اند

دور دست ها را دیدن/رهنمود هشت ماده ای؛ انذارهایی که پارسال بیان شد و امروز مصداق یافت

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مدیر مسئول سایت خبری-تحلیلی «شفاف»

بخش گفتارهای هفته نامه ی «مثلث»

مقدمه:

قطعا هر سخنرانی مقام معظم رهبری حاوی نکات و مفاهیمی است که هر یک به جای خویش نیکوست و باید مورد تحلیل و مداقه قرار بگیرد اما اگر بنا باشد قهرا و جبرا دو سخنرانی را از بین تمامی سخنرانی های رهبری به عنوان جامع ترین و هدایت گرترین سخنرانی ها مشخص کنیم سخنرانی هر سال یکم فروردین در حرم امام رضا (ع) و سخنرانی چهاردهم خرداد ماه در حرم امام خمینی (ره) خواهد بود. 

سخنرانی های چهارده خرداد ماه را از چند جهت می توان استثناء کرد

۱- مورد اول که همان مورد فوق الذکر است.

۲- مقام معظم رهبری در این روز به ترتیب پس از رییس جمهور و حجت الاسلام سید حسن خمینی سخنرانی می کنند و از بابت حسن ختام مراسم بزرگداشت امام در حرم امام بیانات ایشان است.

۳- در این سخنرانی ها رهبری در دو بخش کلان سخنرانی می کنند اولی در بحث اندیشه ای و گفتمان امام و دوم در مباحث روز و جاری مبتلا به جامعه و نظام.

و اما مقصود این یادداشت:

آخرین سخنرانی رهبری از این حیث منحصر به فرد است که بسیاری از جملات ایشان اکنون مصداق یافته است به نحوی که گویی رهبر انقلاب در سال ۹۲ و ده روز پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری یازدهم امروز را داشته اند دیده بانی می کرده اند. البته بخشی از فرازهای سخنان ایشان صرفا برای ده روز آینده بیان شد اما بخش قابل توجهی از سخنرانی ایشان هر چه از زمان مبدا سخنرانی دورتر می شویم گویی به مقصود آن بیانات نزدیک تر می شویم.

در ذیل سخنان ایشان به علاوه ی تحلیل و نگاه نگارنده به شان نزول این جملات می آید که البته هر دو نوع نگاه مناسبت ایام انتخابات و نیز نگاه آینده نگرانه در این موارد وجود دارد: 

اول- ‌

«می توانند از هر چیزی که مورد انتخاب اون هاست انتقاد کنند منتها انتقاد به معنی عزم و نیت برای پیمودن آینده ی پر تلاش و افتخارآمیز باید باشد نه به معنای سیاه نمایی و منفی بافی وبی انصافی. انتقاد به معنای انکار جهات مثبت نیست»

در فراز فوق می توان شیوه ی نقد تراز در حکومت اسلام و الگوی مطلوب نقد منصفانه را مشاهده کرد. از آن جا که برخی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری یازدهم چه در فیلم های تبلیغاتی خود و چه در اظهاراتشان در مناظرات و نیز برنامه های دیگر تبلیغاتی در صدا و سیما لحن نقدشان بعضا فراتر از نقد و نزدیک تر به انکار گذشته بود رهبری این انذار را طرح فرمودند.

این تاکید رهبری در باب نقد صحیح و اخلاقی به نظر می رسد بی ارتباط نیست به نوع نگاه نامزدهای انتخابات در دوره های نهم و دهم و لطماتی که آن نوع نگاه انکار طلب که در هر دو طرف منازعات انتخابات به وضوح قابل رویت بود.

دوم-

«من به هیچ کس نظر ندارم. از همین ساعت رسانه های بیگانه با غیظ و غرض ورزی .خواهند گفت فلانی به زید  یا به امر یا به بکر یا به خالد داشت. من به هیچ کس نظر ندارم»

در بحبوحه ی انتخابات ریاست جمهوری از زمستان نود و یک رسانه های معاندی هم چون صدای آمریکا و بی بی سی شروع به جوسازی و فعالیت در مورد انتخابات جمهوری اسلامی ایران کردند و قصد داشتند تا به مخاطبین القاء کنند که رای رهبر انقلاب روی شخص خاصی از بین نامزدهاست تا با این القاء بتوانند با غرض و مرض به اهداف کینه توزانه ی خود نایل آیند.

سوم-

هیچ کس امروز در کشور ما اگر سر کار بیاد احتیاج ندارد از صفر شروع کند. هزاران کار برجسته صورت گرفته است. هزاران زیر ساخت اساسی صورت گرفته است

فراز فوق در ظاهر شبیه مورد اول است اما تفاوت این دو بند در این است که رهبر انقلاب در این فراز دارند با زیرکی کسانی را که از هر طیفی قصد دارند خود را ناجی نشان دهند و یا مانند برخی از نامزدهای دوره های قبل تمام گذشته را زیر سوال ببرند انذار می دهند که رییس جمهور جدید اولا باید محاسن دوره های گذشته را داشته باشد و معایبش را نداشته باشد و ثانیا قرار نیست ریل ها نقشه ی راه و استراتژی نظام با آمدن رییس جمهور جدید تغییر کند.

چهارم-

" ...بعد هم وعده های نشدنی ندن! من به نامزدهای گوناگون عرض می کنم؛ جوری حرف بزنید که اگر در خرداد سال آینده، نوار امروز شما رو جلوی خودتون گذاشتن یا پخش کردن شرمنده نشین.

جوری وعده بدید، که اگر چنان چه اون وعده رو بعدا به رخ شما کشیدن، مجبور نباشین تقصیر گردن اینو اون بندازید که نگذاشتن، نشد! کاری رو که می توانید انجام بدین، [وعده بدین]!… "

اوج فراز سخنرانی رهبری دو بند فوق است چون هم محتوای سیاسی روز دارد و هم محتوای فرهنگی عمیق. رهبری در این متن دارند بسیاری از فرافکنان را خلع سلاح می کنند و هم نامزدها را و نیز مردم را دعوت می کنند به واقع گرایی و واقع بینی. یعنی اولا نامزدها اولین خطا را مرتکب نشوند که همانا نشان دادن در باغ سبز و وعده های محال است و ثانیا مردم به این شعارهای واهی پاسخ مثبت نشان ندهند و ثالثا اگر نامزدها چنین خبطی کردند و از همین روش رای آوردند هوشیار باشند که یک سال بعد دیگر نمی توانند مثل دو رییس جمهور قبل یعنی آقایان خاتمی و احمدی نژاد مدام ذکر کنند که برای ما هر ۵ روز یک بحران می ساختند و یا این که باندهای فساد و قدرت علیه ما کارشکنی می کنند.

رهبری در این فراز حتی به نامزدها گوشزد می کنند که اگر چنین خطایی را مرتکب شدید اصلا مردم یا گروه های سیاسی رقیب یا حتی مخالفتان را سرکوب نکنید که چرا علیه ما جوسازی می کنید بلکه فحوای کلامشان این است که اگر چنین عمل خلاف اخلاقی در انتخابات مرتکب شدید آماده ی چنین برخوردهایی هم باشید و بلکه شرمنده شوید. که البته انذار ایشان از این جهت بوده که از این شرمندگی ها و اشتباهات از جانب نامزدها جلوگیری به عمل آید.

پنجم-

«رییس جمهور در کشور ما و طبق قانون اساسی ما امکانات فوق العاده زیادی در اختیار دارد. رییس جمهور امکاناتش در قانون اساسی امکانات وسیعی است. رییس جمهور بودجه ی کشور را در اختیار دارد همه ی ارکان اجرایی کشور را در اختیار دارد ترتیب اجرای قوانین را در اختیار دارد توانایی استفاده از تمام افراد صاحب نظر را در کشور در اختیار دارد ….»

در تکمیل فرمایشات مذکور در بند چهارم رهبر انقلاب در این بخش می فرمایند که از آن جا که قانون تا این حد رییس جمهور را مبسوط الید گذاشته پس حقیقتا هیچ حرف و حدیث و بهانه ای از جانب شخصی که پیروز انتخابات شود پذیرفته نیست و مضاف بر این که اگر شخصی گفت قانون دست مرا بسته یا این که اختیارات من رییس جمهور محدود است مردم زیر بار نروند و از او مطالبه گری کنند چرا که رییس جمهور هر عملی که اراده کند می تواند به آن جامه ی عمل بپوشاند و اگر جز این باشد خطا و کاهلی از جانب خود اوست و نه از قبل محدود بودن اختیارات یا امکاناتش.

در انتهای این فراز رهبری طرح می کنند که حتی رییس جمهور اگر اراده کند می تواند تمامی کارشناسان و صاحب نظران را به صف کند و از هم فکری و مشاوره های آنان بهره مند شود. عملا اگر خلاف عقاید اسلامی ما نبود و معاذ الله بوی شرک نمی داد حقیقت امر این است که رییس جمهور اگر اراده کند می تواند بگوید کن و بعد هم محقق می شد فیکون. البته این کن فیکون قطعا و حتما در محدوده ی قانون است.

ششم-

«تنها محدودیتی که برای رییس جمهور وجود دارد محدودیت قانون است… قانون محدودیت نیست هدایت کننده است. »

در این بند مقام معظم رهبری بیانات مندرج در بند پنجم را مشروط می کنند که البته که رییس جمهور در کشور همه کاره و مهم ترین شخص اجرایی و صاحب نفوذترین شخص است اما طبیعتا نه بناست و نه می تواند که مثلا چارچوب ها یا سیاست های کلان نظام یا ریل گزاری ها را تغییر دهد به عبارتی انتخاب نوع وسیله ی نقلیه با دولت است انتخاب رنگ آن وسیله با دولت است انتخاب ظاهرش با دولت انتخاب مدلش با دولت است تعیین سرعتش با دولت است و خلاصه در همه ی موارد تصمیم گیرنده دولت است اما این یک پیش فرض ثابت است که دولت راه و مسیر را نمی تواند مثلا به جای از جنوب به شمال مثلا به شرق به غرب تغییر دهد! این دیگر از اختیار دولت خارج است و دولت هم باید این موضوع را در تصمیماتش لحاظ کند.

هفتم-

« به حاشیه سازی نخواهند پرداخت. قول بدن حاشیه سازی نمی کنن. قول بدن دست کسان و اطرافیان خود را باز نخواهند گذاشت. »

پیرو اتفاقات نامبارکی که در دولت های نهم و دهم رخ داد و رهبری هم مکررا در آن موارد تذکر دادند و بعضا مستقیما ورود کردند و نیز فاجعه ی اختلاس سه هزار میلیاردی ایشان با بیانات فوق دولت جدید را متعهد می کنند که این تجربیات تلخ به عنوان یک درس عبرت محسوب شود و دیگر از جانب دولت یازدهم سر نزند.

بلافاصله بعد از حاشیه سازی رهبر انقلاب اسم کسان و اطرافیان را می آورند و اگرچه می توان این دو مورد را در دو نکته ی مجزا مورد مداقه قرار داد ولی به نظر می رسد که مقصود ایشان این بود که عمده ی حاشیه سازی ها از قبل اطرافیان و وابستگان منحرف و فاسد است که رخ می دهد. 

البته قطعا نوعی از حاشیه سازی ها به دلیل فرافکنی و نیز به دلیل به انحراف بردن افکار عمومی حین پرداختن به اهدافی است که دولت بنا ندارد فعلا مردم از آن باخبر یا از ابعاد گوناگونش مطلع باشند.

هشتم-

«قول بدن به منافع بیگانگان به بهانه های گوناگون بیش از منافع ملت ایران اهمیت نخواهند داد. بعضی با این تحلیل غلط که به دشمنان امتیاز بدیم تا عصبانیت اون ها رو کم کنیم عملا منافع اون ها رو به به منافع ملت ترجیح می دن این اشتباهه. عصبانیت اون ها ناشی از این است که شما هستید ناشی از این هست که جمهوری اسلامی هست ناشی از این است که امام در اذهان و برنامه های مردم زنده است. ناشی از این است که روز چهارده خرداد روز رحلت امام مردم در سرتاسر کشور مردم به جوش و خروش می آن. عصبانیت دشمن را باید با اقتدار ملی علاج و جبران کرد.»

رهبری در این فراز و نیز فراز قبلی از دولت جدید خیلی سفت و سخت قول می گیرند مبنی بر دو موضوع اولی بر حذر بودن از تکرار فساد داخلی دولت و دومی عدم باج دادن در عرصه ی دیپلماسی.

 رهبر انقلاب این این تحلیل ها را ده روز پیش از برگزاری انتخابات ارایه دادند و خیلی جالب و تواما تامل برانگیز است که این تحلیل هایی که رهبری آن ها را به عنوان نبایدها و نظرات غلط معرفی می کنند مدتی است از جانب برخی از تحلیلگران حوزه ی سیاست خارجی و کارشناسان عرصه ی دیپلماسی مطرح می شود.

این که دشمن عصبانی است را رهبری به فال نیک گرفته و می فرمایند که منشا ایدیولوژیک و فکری دارد و مشخصا تاکید دارند که اصلا بحث حقوقی و هسته ای یا دیپلماتیک نیست بلکه یک عقده ی فکری و یک بغض ایدیولوژیک است نسبت به مواضع و تفکرات ملت جمهوری اسلامی ایران.

رهبر انقلاب می فرمایند که با افزایش قدرت در داخل می توان اثرگزاری در خارج از کشور را دنبال کرد و بیهوده نباید اصرار داشت تا غرب از ما عصبانی نباشد.

    الغرض-
    این هشت رهنمود کمابیش اکنون ما را به سمت قضاوت هل می دهد. در مواردی که به این هشت رهنمود عمل نشده باشد فارغ از این که یک سال از عمر دولت می گذرد یا یک روز یا چهار سال باید حتما این موارد رعایت می شده. اگر خطایی رخ داده باید اصلاح شود ولی این بدان معنا نیست که ما معتقدیم که مثلا دولت یازدهم در عرصه ی مذاکرات ناکام بوده یا این که منافع بیگانگان را به منافع ملت ترجیح داده؛ خیر اصلا و ابدا! اما باور داریم که قطع به یقین می توان بهتر از وضع فعلی به این موارد توجه کرد که هم به نفع خود دولت است و نیز به نفع مردم و صلاح نظام؛ که همانا دولت و اصل نظام و مردم همگی اجزاء یک تن واحد یعنی جمهوری اسلامی ایران هستند و همانا بدون فرماندهی واحد فتح و ظفر میسر نمی گردد.

+ نوشته شده در  چهارشنبه ۱۳۹۳/۰۳/۱۴ساعت 10:29  توسط احسان رستگار   | 

خط امام، خط است؛ پاره خط نیست

۱۴ خرداد؛ به مثابه یک سنت الهی

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

در این یادداشت سعی کردم تا براهینی محکم را … نه! سعی نکرده ام. در این نوشته بر آن بود تا استدلال هایی عقلی و نقلی در راستای … نه!‌بر این هم نبودم! در این نگاره بنا بر این بوده تا حرف های بی پایه و اساس و غیر علمی نزنیم و …. نه!‌غیر علمی یا علمی اش را خدا عالم است ولی نه!‌ بنا بر این هم نبوده.

برخی مفاهیم این قدر عظیمند این قدر عالی و متعالی اند این قدر عمیقند که مغز جا می زند… تمام پیچ و خم های مخچه وا می روند این جاست که مغر نیمکت نشین می شود و مغز دیگر فرمان نمی دهد بلکه مغز فرمان می  پذیرد. این جا دل فرمان می دهد. این جاست که باید گفت…

خمینی سلطان قلب هاست. امام بر دل ها حکمرانی می کرد.

چرا هر سال نزدیک ایام ارتحال امام همه ی پرونده های ولایت فقیه منتشر می کنند؟ خب حتما لازم است. اما حرف بنده این ها نیست. معتقدم ولایت فقیه خمس اولش را عقل می پیماید؛ مابقی راه راننده دل است. فرمان دست دل است.

بگذریم.

و اما الغرض

شاید بگویید عنوان متن خط امام است؛ خط امام یک بحث جدی سیاسی است! باید استدلال و ارجاعاتی منحصر به فرد مطرح شود در سطور این مطلب؛ اما حرف این قدر ساده است که نیازی به این ترتیب و آداب رایج برای مشروعیت بخشی به قوام و محتوای نوشتار نیازی ندارد.

آفتاب آمد دلیل آفتاب و من می خواهم از آفتاب بگویم.

پس می خواهم توضیح واضحات بدهم

پس توضیح واضحات صرفا یادآوری اش کفایت می کند.

عزا عزاست امروز روز عزاست امروز خمینی بت شکن پیش خداست امروز

پس می خواهم روضه بخوانم

باید دل داد به روضه

روضه همین که معقول باشد باید خدا را شاکر بود؛ منقول بودن پیش کش


امام که رفت… آری! امت یتیم شد! اما چند نکته:

۱- خودمانیم. قبلا بعضی پدر دوست تر بودند. پدر که می رود پسر ارشد می شود پدر. برادران می توانند برادری کنند و می توانند بی معرفتی کنند. این روزها کلا پدرها مظلوم تر از گذشته شده اند. پدرها بدتر نشده اند؛ روزگار بی رحم شده.



۲- قاعده ای هست به نام امامت که از اصول دین است… قاعده ای هم هست که همین الآن خلقش می کنیم. آری شما فکر کنید خلق الساعه است!‌ نه  بگذارید اسمش را نگذاریم اصل که فکر نکنند به بیش از چهار ده معصوم و دوازده امام باورمندیم؛ 

اسمش را بگذاریم قانون بقای امام! 

این قانون بقای امام دو وجه دارد؛ وجه اولش این است که امام خمینی خطش ادامه دارد. خطش پاره خط نیست که از امام خمینی شروع شده باشد و به امام خمینی هم ختم شود. نیم خط هم نیست که به امام خمینی ختم شود یا از امام خمینی آغاز شده باشد؛ این یک خط است! خط امام!

خط امام یعنی از حضرت آدم تا حضرت مهدی (عج)! برخی هم معتقدند که یعنی از خاتم الانبیاء محمد مصطفی (ص) تا امام زمان (عج).

خط امام یعنی امام خمینی (ره) ولی وفقیه بود!‌ بعد از امام وقتی شایسته ای شد ولی فقیه او هم اعتبار و مشروعیتش به قدر امام است؛ چرا؟ چون ولایت فقیه ولایت فقه است! فقه که عوض نشده!‌ 

۳- امام یک مفهوم نیست که در هر ظرفی بخواهی بریزی و به همان شکل در بیاید. امام ظرفش هم مشخص است رنگش هم مشخص است بوی خاص خودش را هم دارد و ابعادش هم معین است. امام خمینی مرزبندی اش با مارکسیزم همان قدر است که با لیبرالیزم است و با خشکه مقدس ها و مارهای خوش خط و خال همان قدر است که با غرب زده هاست. پس همه ی طیف ها و جناح ها به جای آن که امام را شبیه خودشان تفسیر کنند سعی کنند تا خود را به سبک امام ارتقاء دهند.


۴- همان ها که به واسطه ی علنی شدن نامه ی امام خطاب به آیت الله خامنه ای در تاریخ ۱۶ اردیبهشت ۶۶ خوشحال شده بودند و کیفور بودند از این که فردای روزی که آیت الله خامنه ای در نماز جمعه اعلام کردند که اختیارات ولی فقیه محدود به احکام فرعی است امام اعلام فرمودند که ولی فقیه اگر به مصلحت بداند می تواند احکام اصلی را هم تعطیل کند.

در پوست خود نمی گنجیدند که چگونه آسید علی آقا حرفش توسط امام رد شد‌ آن هم در رادیو و آن هم به دستور خود امام متن نامه در رادیو قرایت شد.

خیلی جالب بود که بعدها همین ها که از موضع امام خوشحال شده بودند می گفتند که اختیارات ولی فقیه باید محدود شود. و جالب تر این است که همین ها بیشترین منافع نصیبشان شد از اختیارات والای ولی فقیه و مثلا اختیار حکم حکومتی.


۵- قطعا غربی ها بهتر از ما فهم کرده اند که بدون فرماندهی واحد فتح و ظفر میسر نمی شود. همان آمریکا که شیطان بزرگ است چنان بر باطلش منسجم و یکدل اند همه ی گروه ها و احزابش که ما اصلا در مخیله مان هم نمی گنجد که چگونه این ها این قدر یکپارچگی رفتاری و مواضع کلان نگر هماهنگ و تواما جزء نگر متنوع دارند! در حالی که این برای همه نهادینه شده است ولی ما دعوای میان حزبی مان بعضا در حد اختلاف گفتمانی ایران با آمریکا پیشرفت می کند.

خلاصه این که از طرفی ولایت فقیه موهبتی هم ایدیولوژیک و فقهی و نیز ملی است! ملی گرایان ما هم با باقی ملی گرایان متفاوتند و این را درست فهم نمی کنند.

خلاصه ما اساسا همه ی طیف هامان تافته هایی جدا بافته ایم؛ از سیاست مدار گرفته تا هنرمندانمان.


حرف آخر؛

این داستان آخر ندارد…

این داستان وقفه هم ندارد…

وقفه اش به قدر وقفه ی تعویض یک بازیکن فوتبال است.

و دوباره می نویسم؛ الغرض این که

خط امام نه پاره خط است و نه نیم خط! خط است! خط
+ نوشته شده در  چهارشنبه ۱۳۹۳/۰۳/۱۴ساعت 9:28  توسط احسان رستگار   | 

نقدی بر اظهار نظر اخیر آقای علی شکوری راد/ما ایرانی های عشق فرافکنی...‎

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

احسان رستگار - مدیر مسئول شفاف:

بخش گفتارهای هفته نامه ی «مثلث»:

"به هر حال در دولت گذشته برای کسانی که رابطه خوبی با آن دولت داشتند سفره‌یی پهن بوده است اما این دولت با افرادی که بر سر کار آورده و انضباط مالی‌ای که برقرار کرده است باعث شده که این سفره برچیده شود و طبیعتا برخی افراد از این شرایط ناراضی هستند و نارضایتی‌شان را به این شکل بروز می‌دهند. از مجموعه اقداماتی هم که می‌کنند، می‌توان پی برد که یک هسته یا کمیته‌یی در حال سازماندهی و اجرای برنامه‌هایی برای بحران‌سازی علیه دولت و مشغول کردن دولت به امور جزیی است تا نتواند به کارهای اصلی برسد"

این ها آخرین موضع گیری و نظرات آقای علی شکوری راد است که در مصاحبه با روزنامه ی اعتماد در هفته ی گذشته مطرح کرد. به جرات می توان گفت که اگر سال ۸۴ یا ۸۸ یا حتی پارسال این جملات نقل می شد و نام گوینده اش را نقطه چین می کردند اکثر مردم می گفتند این ها جملات رییس جمهور وقت یعنی آقای محمود احمدی نژاد است.



همه به خاطر داریم که از سال ۸۴ آقای احمدی نژاد با موضع من قرار است همه چیز را تغییر دهم و من قرار است نان عده ای را آجر کنم و من آمده ام تا با مافیای قدرت و ثروت مبارزه کنم و من آمده ام تا کاخ ها را فرو بریزم و به کوخ نشین ها برسم و من آمده ام تا تبعیض را از بین ببرم و از این قسم من آمده ام های ناجی گونه، وارد عرصه ی انتخابات ریاست جمهوری شد و این رویکرد و روش را تا نه تنها تا پایان دور اول ریاست جمهوری اش بلکه تا روزهای آغازین شروع انتخابات ۹۲ هم ادامه داد.

رپیس جمهور سابق ما همواره یکی از دستانش در یکی از جیب هایش بود و همه را تهدید می کرد که اگر این دستم را از این جیبم در بیاورم درون دستم کاغذی است پر از اسامی اشخاص شناخته شده و عالی منصب که همگی کار شکنی کرده اند و علیه من اتاق فکر و تیم تشکیلات داده اند و دارند به صورت منسجم فعالیت می کنند تا دولت من را زمین گیر کنند و مافیای قدرت و ثروت علیه من بسیج شده چون من بودم که با برقراری عدالت آن ها را از رانت خواری و برخورداری از تبعیض محروم کرده ام.

دقیقا همین الفاظی که این روزها آقای شکوری راد مدام در ادبیاتش به کار می برد آقای احمدی نژاد و آقای خاتمی مجموعا ۱۶ سال لقلقه ی زبانشان بود و اگر از حق نگذریم تا مدتی هم به خوبی توانستند افکار عمومی را به سمت و سویی جز خود منحرف کنند و همه را جز خود متهم کنند.

دوم خردادی و آقای خاتمی که مواضعی شبه روشن فکری داشتند در آن هشت سال و مخصوصا بعد از فاجعه ی کوی ۷۸ مدام مطرح می کردند که عده ای نمی گذارند ما کار کنیم. گروه های فشار مدام برای ما بحران ایجاد می کنند. عده ای برای من و دولتم هر ۵ سال یک بار بحران ایجاد می کنند. 

نکته ای که در این میان مطرح است این است که آقای خاتمی و آقای احمدی نژاد و آقای شکوری راد از طرحی هم حرفشان درست است و از طرفی استدلالشان غیر منطقی.

این که آقای خاتمی می گفت علیه دولتم هر ۵ روز یک بحران ایجاد می کنند و این که آقای احمدی نژاد می گفت که علیه دولتم باندها و مافیای ثروت و قدرت و دست های پنهان دارند کارشکنی می کنند و این که آقای شکوری راد می گوید که کمیته ی بحران سازی علیه دولت تشکیل شده، از طرفی درست است چون طبیعتا در فضای سیاسی و در فضای رقابت و در فضای قدرت خوشبختانه همواره رقابت و تلاش برای انتقال قدرت هست و متاسفانه از ازل تا ابد رقبایی بوده اند که نه تنها به رقابت سالم اعتقادی نداشته اند بلکه کلا اعتقاد خاصی نداشته اند به هیچ اصل متقنی، بلکه دغدغه ی اصلی شان تصاحب قدرت است به هر نحو ممکن.

مشکل این جاست که ما وقتی می خواهیم وارد عرصه ی سخت و طاقت فرسای سیاست و آن هم در سطح اعلایش یعنی ریاست جمهوری شویم، ندانیم که عده ای به خون ما تشنه می شوند، عده ای نمی خواهند سر به تن ما باشد و عده ای قطعا روزشماری و بلکه لحظه شماری می کنند تا ما را از نفس بیندازند.

قطعا بر اساس تعالیم اسلامی این نوع برخوردها کاملا خلاف شرع و کاملا خلاف اخلاق است، اما باید قبول کنیم که همه ی ما با آن آشنا هستیم و اگر غافلگیر شویم، خیلی مضحک است.

به عبارت دیگر باید گفت که در سیاست این امور طبیعی هست ولی بر مدار حق نیست. این جاست که باید گفت که این نظرات درست است و می تواند درست باشد و واقعا هم می تواند مصداق عینی و دقیق داشته باشد، ولی نکته این جاست که باید از امثال آقای خاتمی، آقای احمدی نژاد و آقای شکوری راد پرسید که مگر قرار بوده جز این باشد؟‌ مگر منتظر جز این بوده اید؟ مگر خودتان علیه دولت قبلی اتاق فکر نداشتید؟ مگر گروهی نبودند که کمیته ی بحران سازی و سرنگونی دولت نهم را داشتند؟ 

اتفاقا نکته این نیست که آقای شکوری راد و دوستانش در حق دولت قبل جفا کرده اند، چون اساسا معتقدم که دولت قبل خودش به خودش جفا کرد، اما غرض این است که آن چه که اصلاح طلبان از آن تعبیر به بازی سیاسی و جنگ قدرت می کنند اتفاقا دقیقا همین است. 

روزی شما کمیته ای تشکیل دادید و روزی دیگران کمیته تشکیل می دهند کاری به درستی یا غلطی تشکیل کمیته ندارم، اما از یک سو این کمیته ها تشکیلش بر فرض صحت غیر قانونی نیست و ثانیا هیج دولتی چه دولت آقای خاتمی و چه دولت آقای احمدی نژاد و چه دولت فعلی به دلیل اختیارات و شرح وظایف وسیع و فراگیر دولت مقصر نابسامانی ها یا محقق نشدن شعارهایش را چند کمیته معرفی کند چون این جا این سوال مطرح می شود که اگر چند کمیته که تشکیل شده اند از نهایتا ۱۰۰ نفر در حلقه ی اصلی که هیچ قدرتی در دولت ندارند و هیچ ردیف بودجه ی مشخصی هم به آن ها تعلق نمی گیرد می توانند دولت مستقر و دولت وقت جمهوری اسلامی ایران را فلج کنند پس جسارتا و با احترامات فایقه باید گفت که بهتر است فاتحع ی چنین دولت های بی عرضه ای را بخوانیم.

وقتی حدود 90 درصد از بودجه ی جمهوری اسلامی مستقیم یا غیر مستقیم در اختیار دولت است یا دولت واسطه ی انتقالش است و وقتی مقام معظم رهبری در دوران تمامی روسای جمهور حامی دولت و رییس جمهور وقت بوده اند و وقتی مردم هم با رایشان از آن دولت حمایت کرده اند پس این بهانه های واهی را چگونه می توان هضم کرد؟ به قول خود همین طیف روشنفکر کجای دنیا مسیولان به جای عذرخواهی می آیند و با نهایت جسارت می گویند که نه تنها تقصیر ما نبود بلکه تقصیر آن آقای فلانی بود نه تنها دولت مقصر نیست بلکه مثلا دلواپسان دلاور یا دلواپسان در به در یا هر گروه یا طیف دیگری مقصر بود نه تنها ما بد عمل نکرده ایم بلکه اتفاقا خیلی هم عالی و بی نقص عمل کرده ایم و بروید و خوش باشید که چنین دولت فخیمه ای دارید! کجای دنیا ادبیات مسیولان عالی رتبه و دولت های مستقر این گونه است؟

پارسال در ایام انتخابات ریاست جمهوری یکی از نامزدهای انتخابات وقتی در شبکه ی یک حاضر شد در ابتدای صحبتش گفت همین الآن با هر وسیله ای که دارید چه با موبایل چه با ضبط با هر وسیله ای صحبت های من را ضبط کنید تا اگر فردا به من رای دادید ولی به شعارهایی که امروز می دهم عمل نکردم صدای ضبط شده ام را پخش کنید و بگویید آقای فلانی چرا وعده هایی دادی که می دانستی نمی توانی به آن ها عمل کنی. من قول می دهم که فردا اگر رای نیاوردم نگویم که نمی گذارند من کار کنم نمی گویم که عده ای کارشکنی می کنند و تقصیر دیگران نمی اندازم.

فراموش نمی کنم که دقیقا ۶ روز بعد از آن صحبت ها مقام معظم رهبری در حرم امام خمینی (ره) در ۱۴ خرداد ۹۲ در فرازی از فرمایشاتشان خیلی صریح همان نکات را متذکر شدند و فرمودند:

" ...بعد هم وعده های نشدنی ندن! من به نامزدهای گوناگون عرض می کنم؛ جوری حرف بزنید که اگر در خرداد سال آینده، نوار امروز شما رو جلوی خودتون گذاشتن یا پخش کردن شرمنده نشین.

جوری وعده بدید، که اگر چنان چه اون وعده رو بعدا به رخ شما کشیدن، مجبور نباشین تقصیر گردن اینو اون بندازید که نگذاشتن، نشد! کاری رو که می توانید انجام بدین، وعده بدین! "


کلمات فوق را عینا و از روی فایل صوتی شخصا و حتی به صورت محاوره ای پیاده کردم تا حتی الامکان همان حس را بتوانم منتقل کنم به خوانندگان محترم.

فرمایشات رهبری دو نکته دارد:

اول این که رییس جمهور آینده ی عزیز آینه چون نقش تو بنمود راست خود بشکن آینه شکستن خطاست. گر هم عده ای به دلیل محقق نشدن وعده هایتان علیه شما اقدامی کردند یا خجالت بکشید شرمنده شوید و اگر هم شرمنده نمی شوید لا اقل کم و کاستی ها را گردن جز خودتان نیندازید! 

دوم این که مردم عزیز فریب وعده های عجیب و غریب را نخورید.

نکته این است که واقعا چرا ما این قدر مسیولیت گریز و فرافکنیم؟ چرا مسیولان عادت کرده اند که در انتخابات وعده هایی بدهند که قطعا از پس بخش عمده ای از آن ها بر نمی آیند و چرا ما مردم عادت کرده ایم که به این وعده های عجیب و غریب که بعضا ممکن است در چهار سال قابل تحقق نباشند و در مواردی اصلا در حوزه ی اختیارات قانونی رییس جمهور نیست دل خوش کنیم؟

و چرا ما مردم خودمان هم عادت داریم که معمولا هیچ اشتباهی را در رفتارمان نمی پذیریم و به جای استفاده از جمله ی ببخشید یا سعی می کنم جبران کنم یا امثالهم از جملاتی مانند من نبودم دستم بود تقصیر آستینم بود آستینم نبود آستینم مال کتم بود کتم مال بابام بود.

و سیاست مداران ما هم عادت کرده اند و با این رویکرد خو گرفته اند که به جای یک عذرخواهی ساده یا مهلت گرفتن از مردم یک بازی پیچیده را راه بیندازند و تمامی مشکلات را متوجه دیگران کنند و دلواپسانی که خود دولتی ها آن ها را بی شناسنامه و بی سواد معرفی می کنند را عامل ناکامی های احتمالی معرفی کنند.

الغرض این که همه ی رییس جمهورهای محترم ایران اسلامی عزیزمان لطفا اگر عده ای بی سواد و بی شناسنامه و گروه های فشار و مافیای قدرت و ثروت نمی گذارند شما کار کنید و به وظایف و رسالتتان عمل نمایید لطفا از ابتدا بفرمایید تا یک تابلوی ورود ممنوع برایتان نصب کنیم تا به جای توضیح های منطقی و استدلال های معقول مدام نشنویم که نمی گذارند و نمی خواهند و نمی شود!

 
+ نوشته شده در  دوشنبه ۱۳۹۳/۰۳/۰۵ساعت 12:18  توسط احسان رستگار   | 

فرافکنی های دولت در خصوص رفع فیلتر شبکه های اجتماعی

یک مسأله و چند سؤال

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

احسان رستگار - مدیر مسئول شفاف:"با ابزارهای ارتباطی عصر نمی توان مبارزه کرد و باید این ابزارها را در خدمت رشد و تعالی ملی قرار داد"

این یکی از آخرین اظهارات حسن روحانی درباره ماجرای فیلترینگ است.

او  سخنان خود را مستند به رویکردهای چند دهه اخیر در مواجهه با پدیده های ارتباطی جدید (در زمان خودشان) همچون ویدئو، سپس ماهواره و هم اکنون اینترنت و شبکه های اجتماعی مستند کرده و گفته :دوران رساندن پیام از طریق بلندگوهای یک طرفه، منبرهای یک طرفه، تریبون‌های یک طرفه و سنتی به سرآمده است. تا به این ترتیب باز هم بگوید با فیلترینگ شبکه های اجتماعی و اپ های تلفن همراه مخالف است.



در حال حاضر نیز علی جنتی، محمد جواد ظریف، حسام الدین آشنا، معصومه ابتکار، شهیندخت مولاوردی، اسحاق جهانگیری و بیژن نامدار زنگنه معروف ترین دولتی های عضو فیس بوک هستند که حتی عضویت آنها در این شبکه اجتماعی نیز هوز نتوانسته گامی در رفع فیلتر آن بردارد و این در حالی است که از حسن روحانی گرفته تا وزیر ارتباطات و وزیر ارشادش همچنان پرچم مبارزه با فیلترینگ را بر افراشته اند.

با این حال اما بعد از روی کار آمد دولت یازدهم موج جدیدی از فیلترینگ ها نیز آغاز شده است.

 موجی از فیلترهای جدید موسوم به "فیلتر اندرویدی" ها آغاز شد و اولین نمود کامل در فیلتر نرم افزار ویچت خود را نشان داد.

نشانه های شروع این موج جدید فیلترینگ اظهارات برخی از افراد همانند مسئول بسیج جامعه زنان بود که  گفته بود: "پشت پرده شبکه اجتماعی جدید «وی چت» صهیونیست است که از این شبکه های مخرب حمایت می کند. شبکه های اجتماعی جدید مانند «وی چت» و همچنین فیس بوک حیازدایی و ترویج اباگری را به دنیال دارد در واقع این شبکه های برای خانواده ها و جوانان مخرب هستند."

بعد از آن نیز اما با وجود همه شعارهای دو لتی ها  واتس آپ هم فیلتر شد و زمزمه های فیلترینگ وایبر و تانگو نیز به گوش می سد.

در هر حال این وعده دولتی ها عملی نشده است ودر واقع  عملی هم نخواهد شد چرا که شورای عالی فضای مجازی که عالی ترین نهاد تصمیم گیری برای فضای مجازی است  و نهادی خارج از دسترسی دولتی هااست، رای به رفع فیلترینگ شبکه های اجتماعی نداده است.

 هر  چند بر اساس ماده ۲۲ قانون جرائم رایانه ای، بیش از نیمی اعضای کارگروه تعیین مصادیق محتوای مجرمانه  از دولتی ها هستند اما در هر حال نظر شورای عالی فضای مجازی در خصوص فیلترینگ بر هر نظری ارجح است .

نكته مهمتر اينكه اينگونه به نظر مي رسد، دولت مي كوشد رفع فيلتر فيسبوك را به واسطه علاقه طيف قابل توجهي از جوانان به شبكه هاي اجتماعي، به عنوان يكي از موفقيت هاي خود در حوزه اجتماعي ثبت كند.

 از همين روست كه وزرا بدون درنظر گرفتن منع هاي قانوني كه در اين زمينه وجود دارد از رفع فيلتر فيس بوك سخن مي گويند و جالب اينكه برخي همچون وزير ارشاد يا وزير ارتباطات خود بهتر از هركس از محدوديت هاي قانوني در اين باره مطلع هستند و عضو كارگروهي هستند كه تاكنون به فيلترينگ فيس بوك راي داده است.!

در واقع می توان اینگونه تعبیر کرد ،  تلاش های دولتی ها برای القای این مفهوم به مردم است که آنها در راستای سیاست های وعده داده شده در خصوص آزادی های اجتماعی، به دنبال رفع فیلتر فیسبوک  و سایر شبکه های  اجتماعی هستند و این تلاش ها فی الواقع به نظر میرسد نوعی سرپوش گذاشتن برای عملی نشدن وعده های اقتصادی  و دیپلماتیک دولت یازدهم  به مردم است چرا که تا امروز نه گرانی ها متوقف شده  و نه مذاکرات ژنو به نتیجه مطلوب نظر دولتی ها رسیده است و دولتی ها به دنبال ایجاد فضایی برای منحرف کردن حواس افکار عمومی هستند.

+ نوشته شده در  پنجشنبه ۱۳۹۳/۰۳/۰۱ساعت 21:1  توسط احسان رستگار   | 

طنز/علی مطهری، آیت الله جنتی، سران فتنه، حصر و رعایت بهداشت


بسم الله الرحمن الرحیم

نظر ما و مرزبندی مان با جنبش سبز و فتنه و سران فتنه کاملا مشخص است. نه تنها رایمان به موسوی نبوده بلکه هیچ ارادتی به افکار و مواضعش نداریم و اتفاقا از مخالفان جدی مواضعش هستیم و او و کروبی را از سران فتنه می دانیم به همراه احمدی نژاد؛ اما این دلیل نمی شود که آیت الله جنتی این گونه در خطبه ی نماز جمعه، اظهار نظرهایی تخقیر آمیز کند که برگرفته از غلیان احساسات و بغض صرف بدون رعایت انصاف و قانون است.

قطعا باید به جرایم سران فتنه رسیدگی شود ولی نه این که جهت فراهم آوری امکانات اولیه ی زندگی که از حقوق اولیه ی هر انسانی است مانند بهداشت و امنیت باید منت سرشان نهاد. 

حتی اگر اسیر توست اکنون، به اسر کن مدارا! نه که برای امکانات نظافت هم سرشان منت بگذارند.

اعتراض علی مطهری قطعا نه حمایتی حزبی یا ناشی از هم فکر بودن با موسوی و کروبی است بلکه برگرفته از روحیه ی حق طلبی و حریتش است و بر کسی پوشیده نیست که علی مطهری از ابتدا موسوی و کروبی را سران فتنه می دانست و اولین کسی بود که چند روز بعد از انتخابات، در شبکه ی سه حدیث فتنه و بچه شتر امیرالمونین را نقل کرد.

نامه ی زیر شعر طنزی است از قول آیت الله جنتی خطاب به سران فتنه:

"به شما آب می دهیم

نان جدا

به شما برق می دهیم 

گاز جدا

به شما هوای تصفیه شده می دهیم با اکسیژن خالص 

دود جدا

یخچال دارید، گوشت، ماکارونی، پنیر و مغز گردو و شیر درجه ی یک

دلستر ایستک و آبمیوه ی تکدانه جدا

گاز هم که دارید و بخاری جدا

لیف و کیسه هم که دارید

شامپوی تخم مرغی و صابون گلنار جدا

محافظ هم که دارید 

با اسلحه و نیز چنگ و دندان مسلح هم جدا

خلاصه همین که نگذاشته ایم سر از تنتان کنند جدا

مابقی مسائل فرعی است، تا جنتی زنده است نمی گذارد شما را بکنند از حصر جدا

دادگاه سران فتنه را هم عشقمان نمی کشد برگزار کنیم 

ولی علی مطهری حواسش باشد که برایش گذاشته ایم کنار، جدا"

+ نوشته شده در  یکشنبه ۱۳۹۲/۰۹/۰۳ساعت 20:24  توسط احسان رستگار   | 

هنر فیلم گذشته؛ مرد ایرانی بی غیرت تر از زن فرانسوی/وقتی ایرانی بودن یعنی عشق به قورمه سبزی و بلال


پارسینه: احسان رستگار در یک نگاه متفاوت درباره پیام ها و پیامدهای انتخاب غیرقانونی فیلم گذشته به عنوان نماینده ی ایران در اسکار نوشت:


1- فیلم گذشته یا در شناسانه اش چه در مرجع سینمای جهان یعنی سایت آی ام دی بی و نیز ویکی پدیا به عنوان محصول شرکت ممنتوی فرانسه معرفی شده است. در سازندگی این فیلم هم شرکت های ایرانی و معاونت سینمایی جمهوری اسلامی ایران هیچ نقشی نداشته اند. فیلمبرداری گذشته نیز در دو کشور فرانسه و ایتالیا انجام شده است.





پس عملاً همان قدر که فیلم های گلشیفته فراهانی در آمریکا، ایرانی محسوب می شود، فیلم گذشته هم ایرانی به شمار می آید و همان قدر که فیلم های بازیگران یا دست اندرکارانی که فیلمی را در کشوری دیگر و با قواعد و  چارچوب های کشوری دیگر می سازند برای ما به عنوان جامعه ی ایران و نیز نظام جمهوری اسلامی ایران افتخار به همراه دارد، فیلم گذشته هم افتخار آمیز است.


این فیلم ایرانی نیست و حتی محصول مشترک ایران و فرانسه هم نیست؛ بلکه فیلمی فرانسوی است که برخی دست اندرکارانش شناسنامه ی ایرانی دارند، همین.


آن چه هویت یک فیلم را تعیین می کند از جهت حقوقی، محل ساخت فیلم، تأمین کنندگان مالی فیلم و نیز ثبت رسمی، پشتیبان های مالی و نیز نهادهای حقوقی و فیلم سازی است که در فیلم گذشته، تنها نهاد ایرانی، پخش کننده است که جزء تولید کنندکان محسوب نمی شود؛ همان طور که مثلاً شرکتی که سریال 24 را در ایران در شبکه ی خانگی توزیع می کند، تولید کننده محسوب نشده و فقط یک حلقه ی واسطه است.


چگونه فیلمی که حتی اقدام جهت کسب مجوز معاونت سینمایی ایران را پیش از تولید و بعد از ساخت نکرده، می تواند فیلمی ساخته شده در چارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران محسوب شود؟ و اگر این چنین نبوده، پس چطور فیلمی که خارج از چارچوب ممیزی های کشور ما ساخته می شود، می تواند به نمایندگی از کشور ما در مراسم اسکار شرکت کند؟!


سازنده ی این فیلم شرکت فیلم ممنتوی انگلستان است و شرکت های فرانسوی "تله راما" و "اینتر فرنس" نیز در تولید این فیلم مشارکت داشته اند.


2- این که در دو دوره ی پیاپی، دو فیلم از یک کارگردان را معرفی کنیم، پیام در خور شأن ایران نه از جهت غنی بودن سینمای ما از کارگردانان و فیلم سازان توانمند و نه از حیث محتوایی و اثرگزاری فرهنگی، به همراه نخواهد داشت.


معرفی کردن اولین فیلم بعد از جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی، به این معناست که آقای فرهادی هرگاه افتخار دهد و فیلمی بسازد، آن چنان از دیگر فیمل سازان ما یک سر و گردن که چه عرض کنم، یک بدن و یک طبقه بالاتر از دیگران است، که سینمای ایران محتاج دم مسیحایی ایشان است و ردای نمایندگی ایران در اسکار، تنها برازنده ی تن شریف اضغر فرهادی است. این یعنی هم بت سازی از فرهادی و نیز تحقیر و توهین به دیگر سینماگران ما که آنان را طفیلی در نظر می گیریم و فیلمی مانند یه حبه قند که نه تنها  همه بر خوش ساخت بودن و حال و هوایی ایرانی آن صحه می گذارند، بلکه از نظر محتوایی نیز فیلمی است که مثبت ارزیابی می شود و در چارچوب ایجاد زلزله در بنیان های خانواده مانند فیلم گذشته تعریف نمی شود.


یا فیلمی مانند دهلیز که دیگر هیچ بهانه ای برای معرفی نکردن آن در میان نبوده و نه می توان گفت که مانند یه حبه قند فیلمی قدیمی است و چئن پیشتر اکران شده قابل ارائه نیست و نه می توان به آن برچسب درجه ی دو بودن زد. فیلم دهلیز فیلمی است که دقیقاً نقطه ی مقابل گذشته است و فضای امید را با واقع بینی در بستر خانواده ی گرم و صمیمی ایرانی، به طوری ملموس و غیر شعارگونه، به تصویر کشیده که قطعاً می توانست برای مخاطبان خارجی نیز چه از حیث مفهومی و چه از نظر خوش ساخت بودن، فیلمی قابل اعتناء و جذاب محسوب شود که متأسفانه مدت هاست این فرصت از فیلم سازانی که هم فیلم های خوب می سازند و هم خوب فیلم می سازند گرفته شده است.


3- قطعاً انتخاب فیلمی که می خواهد نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در جامعه ی بین المللی مثل اسکار را بکند، باید با رأی شورایی متشکل از سینماگران و مدیران فرهنگی ما محقق شود، اما برایم کاملاً گنگ است که چرا آقای ایوبی رئیس محترم سازمان سینمایی، فردی مانند خانم فاطمه معتمد آریا که نقش سال های اخیرش صرفاً سخنرانی در مورد مسائل سیاسی و غیر سینمایی بوده و نهایتاً یک بازیگر توانمند که البته اخیراً فعالیت سینمایی از وی مشاهده نشده و صرفاً هنرش فعالیت های سیاسی علیه نظام و جامعه ی ایران بوده باید در آن شورا عضو باشد، ولی افرادی مانند دکتر مجید شاه حسینی که از نظر علمی و تخصصی در حوزه ی سینما و نیز در چارچوب مدیریت فرهنگی، مسلط و صاحب نظر است، هیچ جایگاهی در این شورای تصمیم گیر و تصمیم ساز ندارد!


4- فیلمی که از دو ساعت و ده دقیقه، کم تر از یک دقیقه اش طی دو سه صحنه آن هم غیر مستقیم به ایران اشاره دارد، چگونه می تواند نماینده ی ایران در اسکار باشد؟! البته آن یک دقیقه هم صرفاً اشاراتی سطحی و کاملاً مادی بود و هیچ دخلی به فضای فرهنگی ایران نداشت. فیلمی که می خواهد به زور نمایش خوردن قورمه سبزی یا نمایش باد زدن بلال و ادای بلالی ها را در آوردن بگوید که ما هم از ایران خوشمان می آید یا این که ما هم اصالتمان ایرانی است، نشان دهنده ی این است که احترام و تقدس ایران در منظرگاه فرهادی به عنوان نویسنده و کارگردان، در حد یک نوستالژی است و بس.


یا این که وقتی "احمد" با بازی علی مصفا به دوستش "شهریار" با بازی بابک کریمی می رسد برای این که باز به خیال خودشان حال و هوای فیلم را بومی سازی کنند و ما را ببرند در هوای تهرون قدیم (؟!) از جنس صرفاً شمیرانات، شیرین زبانی می کند و می گوید "ببخشید آقا این اتوبوسای تجریش کجا وای می ایستن؟". وقتی این فیلم این قدر نگاهش نسبت به ایران فقط در حد یک قورمه سبزی است و ایرانی بودن را در حد شکم و معده تقلیل می دهد یا ایرانی بودن را در حد این که زمانی سوار اتوبوس های تجریش می شده نوستالژیک و فقط به عنوان خاطره ای شیرین معرفی می کند، به نظرم تحقیر آمیزترین نوع نگاه به ایران و جامعه ی ایران و مردم ایران و اعتقادات و سبک زندگی اش است.


5- به نظرم فیلم گذشته نامش نه از این جهت که اتفاقی در گذشته افتاده که داستان در حال روایت آن است، بلکه از این دیدگاه اسم گذشته برازنده ی فیلم فرهادی است، که ایران، ایرانی بودن، افکار و اعتقادات یک ایران مسلمان، ارزش ها و قواعد زندگی ایران و خلق و خوی یک مرد ایرانی، فقط مربوط به گذشته بوده و باید در خاطرات دور آن ها را جست.


در فیلم گذشته، غیرت، مفهومی نخ نما شده و احمقانه است که متعلق به گذشته بوده و الآن در جامعه ی مدرن فرانسه یا حتی در جامعه ی سنتی تر ایران، خیلی جایگاهی ندارد و نباید داشته باشد. چرا که اگر غیرت جایگاهی داشت، چطور یک مرد ایرانی می تواند ببیند که همسرش زمانی که هنوز زن قانونی و رسمی اوست و از او طلاق نگرفته، از دوست پسرش باردار است؟!


چطور یک مرد ایرانی که غیرتش در گوشت و پوست و استخوانش ممزوج شده و نه تنها به عنوان یک مسلمان، بلکه به عنوان یک انسان که به ویژگی های پاک فطری اش اهمیت می دهد، غیرتمند بوده و هست و خواهد بود، می تواند تحمل کند که همسرش معشوقه ای اختیار کرده، نه تنها از او باردار است و با همراهی شوهرش می رود جهت آزمایش فرزند حرام زاده ی دوست پسرش، بلکه با همان معشوقه ی همسرش، برای مدتی کوتاه در یک خانه زندگی می کند!


آیا ما به آن جا رسیده ایم که مرد ایرانی را به عنوان یک مرد بی غیرت و سیب زمینی بین المللی معرفی کنیم؟! دلمان از چه جهت باید به "گذشته" خوش باشد؟ از این جهت که مرد ایران داستان یعنی احمد اسمش از القاب پیامبر ماست ولی رفتار و سکناتش از حیث غیرت و مردانگی، نه تنها از سمیر (معشوقه ی همسر احمد) بلکه از همسر سمیر که در کماست هم کم تر است. سمیر که یک فرانسوی است که از اسمش بر می آید اصالتا عرب باشد و کاملاً خلق و خویی فرانسوی گرفته، با این وجود غیرتی که روی دوست دخترش مری (زن احمد) دارد، از غیرتی که احمد روی مری (همسرش) دارد بیشتر است. از دیگر سو نکته ی جالب این جاست که سمیر غیرتی که بر روی همسرش که در کما فرو دارد هم از غیرتی که احمد بر روی زنش دارد کم تر است. به عبارتی در کل نه تنها احمد هیچ بویی از جنس مرد ایرانی که با غیرتش هویت می یابد، نبرده، بلکه بویی از مردانگی به معنای عامش، به همان معنا که در آمریکا معنا دارد، به همان مفهومی که به طور فطری و فارغ از دین و عقاید معنا می یابد هم نبرده.


به هما نسبت که احمد غیرت ندارد، مهر و محبت دارد و با ظرافتی تحسین بر انگیز، اصغر فرهادی مرد ایرانی مطلوبش را این گونه به جهانیان معرفی می کند که مرد ایرانی، غیرت ندارد اما مهربان است، مرد ایرانی غیرت ندارد اما با گذشت است، مرد ایرانی غیرت ندارد اما با بچه ها صبورانه و پدرانه و هم چون یک آموزگار، پخته و سنجیده رفتار می کند.


اصلاً گویی مرد ایرانی زن است... البته پوزش می خواهم از زنان محترم... پوزش می خواهم که غیرت را تعبیر جنسیتی کردم؛ نه! مرد فیلم فرهادی زن هم نیست! چون حتی زن سمیر که در اغماء به سر می برد هم غیرت دارد. اگرچه ایرانی نیست بلکه فرانسوی است، اگرچه مسلمان نیست بلکه مسیحی است، اگرچه مرد نیست بلکه زن است، اما به دلیل غیرتی که روی مردش داشته و نمی توانسته او را با زن دیگری تصور کند، دست به خودکشی می زند! قطعاً بزرگ ترین گناه یأس است و خودکشی، اما قطعاً غیرت همسر به همسر، امری کاملاً فطری و مشترک بین همه ی اقوام گونه ی بشری است.


6- به نظر منطقی نمی آید که آقای ایوبی خودش رأسا یک فیلم را به نمایندگی از ایران برای اسکار معرفی کند و مانند آقای سجادپور که در زمان ریاستش در سازمان سینمایی، فیلم بدرود بغداد را شخصاً به این مراسم فرستاد اقدام کند، اما از ایشان توقع می رفت که با پختگی بیشتری افراد شورای تصمیم گیرنده را انتخاب نماید تا هم وجه دموکراتیک بودن و لحاظ کردن نظر سینماگران در این انتخاب لحاظ شود و نیز وظیفه ی مدیریت فرهنگی از جانب رئیس سازمان سینمایی محقق کرد.


7- اصلاً قصد ندارم دلیل اصلی غلط بودن این انتخاب را نحوه ی پوشش خانم برنیس بژو عنوان کنم که اگرچه صریحاً خلاف ممیزی های سینمای جمهوری اسلامی ایران است و اصلاً مایل نیستم دلیل اشتباه بودن این تصمیم را صحنه ی در آغوش کشیدن برنیس بژو و معشوقه اش بیان کنم که برای سینمای فرانسه ازعادی ترین صحنه هاست ولی در سینمای ما بی سابقه بوده است. اما فقط یک سؤال دارم از شورای انتخاب فیلم برای اسکار و نیز از شخص آقای ایوبی، رئیس محترم سازمان سینمایی:


فیلم گذشته قرار است کدام وجه و کدام ویژگی جامعه ی ایرانی، کشور ایران یا هر موضوع یا پدیده ای مربوط به مردم، کشور یا نظام ایران را در منظر ملت های دنیا که هر سال خیره است به مراسم اسکار، نمایندگی کند؟ و یک سؤال ساده؛ بر اساس کدام تعاریف و شاخص های فنی یا محتوایی که در سینمای جهان سنگ محک تشخیص است، فیلم گذشته یک فیلم جمهوری اسلامی ایران و یک فیلم ایرانی محسوب می شود؟

+ نوشته شده در  پنجشنبه ۱۳۹۲/۰۷/۱۱ساعت 9:27  توسط احسان رستگار   | 

طنز/روحانی خطاب به اوباما: We are the change!



حسن: سلام پرزیدنت اوباما.

حسین: سلام حاج حسن آقا. حسین صدام کن، راحت باش.

حسن: عه؟! شما شدی پرزیدنت، ما شدیم حاج آقا؟ من حاج آقا نیستم! من هم پرزیدنت هستم!

حسین: خب خودت اشتباه کردی گفتی پرزیدنت! تو باید ما رو رییس جمهور صدا کنی و این ما هستیم که باید بگیم پرزیدنت روحانی.

بعدشم تو اصلا چرا این قدر نیستم، هستم می کنی؟! خب هم حاج آقا باش، هم پرزیدنت؛ هم دکتر باش، هم حجت الاسلام!

مثل من که با تو حسینم، با بقیه باراکم! برای جمهوری اسلامی به سنا سفارش ویژه ی تمدید تحریم ها می دم، برای مردم ایران پیام تبریک سال نو می فرستم، برای اردوکشی خیابونی و اغتشاش سبزها بودجه اختصاص می دم، الآنم در خدمت شما هستم برای مذاکره.
حسن: الآن اینا که گفتی خوب بود؟

حسین: تا خوب چی با شه. ولی شما جدیدا بهش می گین نرمش قهرمانه...

حسن: نه! ما به این می گیم سیاست منافقانه! نرمش قهرمانانه یعنی این که من تاریخ دان نیستم ولی سیاست مدار هستم؛ در همین حد! نرمش قهرمانانه یعنی این که چون رهبری اجازه دادن الآن جواب سلامت رو می دم.

اوباما: به هر حال "We need change!".

روحانی: تغییر همون نرمش قهرمانانه است! پس "We are the change!"

ما اهل نرمشیم آقای اوباما! اما نرمی استخوان هم نداریم مثل شما!

اوباما: پس به هر حال مجبور شدین کوتاه بیاین. این همون تغییریه که از شش سال پیش می گفتم.

روحانی: نه! اون تغییر نبود؛ اون تحقیر بود! ما الآن نرمش کاریم ولی به وقتش هم رزمی کاریم!
الآن هم مذاکره می کنیم اما گاردمون بسته است. اگر طرفمون دست از پا خطا کنه، موضع ما از گارد بسته تبدیل می شه به موضعی آوانگارد!

اوباما: اگه این طوره که همه ی گزینه ها روی میزه.

روحانی: نه طوری نیست! ما کلید داریم؛ کلت نداریم! کمدهای این میز رو هم قفل کردیم. پس میز رو هم دچار نرمش قهرمانه کردیم. :-)

این لبخند پایان مکالمه ی تلفنی خیالی بود که آغازی بود در راستای آری به صلح و نه خفت، نه به جنگ و آری به نرمش قهرمانانه.
+ نوشته شده در  شنبه ۱۳۹۲/۰۷/۰۶ساعت 19:27  توسط احسان رستگار   | 

نرمش قهرمانانه؛ مدیریت بنی صدر توسط امام و مدیریت احمدی نژاد توسط رهبری


بسم الله الرّحمن الرّحیم


قابل توجه آن ها که می گویند امام با نرمش قهرمانانه، بحران بنی صدر را مدیریت کرد، باید عرض شود که البته! آری! امام با نرمش قهرمانانه بحران بنی صدر را مدیریت کرد و رهبری با نرمش قهرمانانه، بحران احمدی نژاد را حمایت کرد.
اگر امام فرمود :«و الله قسم، من راي به رياست جمهوري بني صدر ندادم و در تمام موارد نظر دوستان را پذيرفتم.» رهبری هم در دیدارهای مختلف با دلسوزان نظام و مخصوصاً برخی نمایندگان معتمد و دلسوز، فرموده بودند که ...( این بخش جبرا حذف شد و آن را در صفحه ی گوگل پلاسم مطالعه بفرمایید).
این هم نرمش قهرمانانه بود، تذکر رهبری برای جلوگیری از اجرای دومین بار طرح سؤال از رییس جمهور هم نرمش قهرمانانه بود، جلوگیری رهبری از استیضاح وزیر اقتصاد هم نرمش قهرمانانه بود؛ همان طور که جلوگیری از به استیضاح کشاندن و رأی عدم کفایت احمدی نژاد نرمشی قهرمانانه بود.
حدس می زنم اگر کارد به استخوان می رسید و احمدی نژاد قدمی بیشتر پیش می گذاشت، رهبری به مجلس ندای موافقت را می داد و پس از برکناری احمدی نژاد رهبری می فرمودند: «رأی من مخفی است که به چه کسی رأی داده ام؛ ولی احمدی نژاد بنی صدر نبود، احمدی نژاد احمدی نژاد بود و دیگر تکرار نخواهد شد همان طور که بنی صدر تکرار نشد. بنی صدر با ظاهر و باطن روشن فکر مآبانه اش، نمی توانست ریشه ی نظام و انقلاب و حزب اللهی گری را با تیشه بزند، ولی محمود داشت چنین می کرد که ما حسب وظیفه ی قانونی و شرعی مان این این تیشه را شکستیم و نمی توانستیم بگذاریم بیش از این مفاهیم اصیل انقلاب در قالب شعارهایی که لقلقه ی زبان شده بود، استحاله شود و از اخلاق جز دروغ نماند، از عدالت جز اختلاس نماند، از سیاست ورزی جز عوام فریبی و افشاگری و برچسب زنی نماند، از اسلام جز ریش نماند، از سیره ی امیرالمونین جز ساده زیستی نماند و در دل مردم جز حس فریب خوردگی و کینه به یکدیگر و به نظام و انقلاب و حتی به اسلام باقی نماند.»



برچسب‌ها: امام خمینی, بنی صدر, رهبری, احمدی نژاد
+ نوشته شده در  یکشنبه ۱۳۹۲/۰۶/۳۱ساعت 5:46  توسط احسان رستگار   | 

روح پسا احمدی نژادی در کالبد اصلاح طلبان اخلاق محور


عدالت طلبی و احمدی نژاد،اخلاق محوری و اصلاح طلبان

وقتی سیاست بازی را با اخلاق سیاسی اشتباه می گیریم


بسم الله الرّحمن الرّحیم


در ابتدا ذکر این نکته ضروری است که به هیچ وجه من الوجوه قصد ندارم تا در مقام دفاع تمام قد یا حتی دفاع نیمه قد از اصول گرایان برآیم، چرا که اساساً با این دو دسته بندی مرسوم و رایج و دو قطبی سازی میانه ای نداشته و آن را آفتی برای نظام و مردم می دانم؛ بلکه مقصود آن است که در این مجال اندک، با نگاهی فراجناحی، به بهانه ی اتفاقات اخیر شورای شهر، به موضوع بی اخلاقی در سیاست پرداخته شود که متأسفانه مسأله ای بنیادین است و مبتلا به همه ی جریان های سیاسی می باشد.

می توان از دو منظر به وقایع یکشنبه ی گذشته پرداخت؛ یکی از جهت مصداق خود انتخاب شهردار و دیگری رویکرد و روندی که منجر به چنین اتفاقاتی در روز رأی گیری و قبل و بعد از آن می شود.

1- رویکرد پسا احمدی نژادی در کالبد اصلاح طلبان: به نظر می رسد که رویکرد محمود احمدی نژاد که زیر سؤال بردن تمامی یا بخشی از زحمات گذشته، تخطئه ی صلاحیت اشخاص برجسته ی نظام، افشاگری و برچسب زنی بود، پدیده ای است اجتماعی که به نحوی متجدد، اتوکشیده و هوشمندانه تر، در کالبد اصلاح طلبان حلول کرده است. به نحوی که خودت شعار اخلاق محوری بدهی، ولی مواضع و سیاست ورزی به وضوح مغایر با اخلاق اسلامی باشد. همان طور که دولت اخلاق محور، فریادهای عدالت خواهانه اش گوش فلک را دریده بود ولی در عمل، ماحصل آن فریادها اختلاس سه هزار میلیاردی شد و خط قرمز عدالت با خط قرمز کابینه تعبیر شد. بسیاری اصلاح طلبان هم فریاد های اخلاق محوری شان در حالی 

باید علت یابی کرد که به چه دلیلی ما نتوانسته ایم در کشورمان به روشی کارآمد دست یابیم؛ روشی اخلاقی و منصفانه که هم حرمت ها و اصول اخلاق اسلامی در آن رعایت شود و نیز از آن طریق، پیروزی در انتخابات مختلف و کسب کرسی های گوناگون حاصل گردد. این سؤالی است که شاید پر بیراه نباشد اگر ریشه ی آن را در قدم اول، ضعف تحزب و در گام های بعدی، ناتوانی بومی سازی فعالیت حزبی متناسب با فرهنگ اسلامی و آرمان های انقلاب اسلامی جست و جو کنیم.  

این رویکردی را باید پسا احمدی نژادی نامید، چون ریشه ی سیاست ورزی آن الهام گرفته از همان سبک مشهور و شناخته شده است که به محض محرز شدن پلیدی آن در اجتماع، از جانب مردم پس زده شد. اما از طرفی اولاً نمونه ای پیشرفته تر و هوشمندانه تر از آن نمونه ی اولیه است و ثانیاً قالب و شکلی بسیار شکیل تر و فریبنده تر یافته؛ به حدی که ممکن است کسانی که در افشای این هویت و این رویکرد پیش قدم می شوند، برخلاف نمونه ی اولیه که با حمایت مردم مواجه می شدند، با تخریب سنگین و حتی طرد از جانب مردم رو به رو گردند.

به تعبیری نمونه ی اولیه، نمونه ای ظاهر الصلاح و به اصطلاح غلط - که متأسفانه رایج شده- «حزب اللهی» و حق به جانب بود که فقط شعار می داد و عکسش عمل می کرد و این عملکرد معکوس بعد از لا اقل 6 سال به طور واضح هویت حقیقی اش بر مردم فاش شد. به این ترتیب مثلاً از این پس هر گاه فردی با آن ظواهر، ویژگی ها و خلقیات، دم از بر فرض، عدالت بزند، توسط مردم نادیده گرفته می شود. 

ولی نمونه ی پیچیده تر و هوشمندانه تر دیگر نه ظاهری سنتی دارد و نه ویژگی ها، ایدئولوژی و رفتارش دالی بر شباهتش با نمونه ی قبلی است؛ بلکه ظاهری جذاب، به روز، متجدد و روشن فکر دارد که خیلی دم از عدالت نمی زند. چون عدالت مفهومی است که در این هشت سال مخدوش شده و معنی اختلاس و تورم به خود گرفته و جذابیتش را از دست داده است.

پس باید سراغ مفهومی جذاب تر و البته متناسب با شرایط، مطالبات و ذائقه ی روز جامعه عرضه کرد و آن اخلاق است. پس دو تفاوت که هر دو ظاهری است در این رویکرد وجود دارد؛ اولی فاعل و راوی است که این بار نه احمدی نژاد سنتی بلکه اصلاح طلبان متجدد هستند و از دیگر سو، مفهومی نه عدالتی است که مردم به آن حساسیت عمیقاً منفی پیدا کرده اند بلکه مفهومی است خوش ظاهر و خوش باطن به نام اخلاق. 

اما همان طور که پیش تر هم ذکر شد، در مفهوم سابق عدالت استحاله شد و به اختلاس و تورم بدل گشت و در این مفهوم جدید، اخلاق استحاله می شود. 

2- واکاوی مصداقی انتخاب شهردار:

این که عده ای فضایی ایجاد کنند که یک خانم عضو شورای شهر این قدر تهدید بشود که بعد از رأیش به قالیباف، برود در اتاقش و در را از روی خود قفل کند، به نظر نمی رسد فضایی متمدنانه یا متناسب با رفتاری اصلاح طلبانه، مصلحانه و اخلاق اسلامی باشد. اگر بنا بود خانم الهه راستگو از حزب اسلامی کار اخراج شود، بر اساس مرامنامه ی حزبی، می توانسته عملی مترتب و منطقی باشد، اما تهدیدها، تهمت ها، برچسب فساد به وی و خانواده اش و تهمت تطمیع شدن ایشان، کاملاً غیر اخلاقی است و بر اساس حدیث «ان بعض الظن اسم=همانا برخی گمان ها، گناه است»، تا در قوه ی قضائیه اثبات نشود، طرحش اصلاً قابل دفاع نیست و جز در همان گفتمان پسا احمدی نژادی قابل تعریف نمی باشد.

مشخص نیست که این تهدیدها چقدر سازمان یافته و مرتبط با برخی اعضای اصلاح طلب شورای شهر است، اما این جمله ی خانم دانشور که در مصاحبه ی بعد از انتخاب شهردار از ایشان منتشر شده، تأمل برانگیز است: "در فضای غیررسمی باید هزینه های سنگینی را برای این اقدام شان بدهند." حال این که این هزینه ی سنگین همان تهدیدهای ایشان و دخترش است یا خیر، محل بررسی و سؤال است و مشخص نیست.

اگر بخواهیم با عینک بدبینانه ی اصلاح طلبان و با دایره ی تنگ و تاریک آنان وقایع را بررسی کنیم، دو مورد خیلی برجسته است. عباس جدیدی که به عنوان نامزد مستقل وارد شورای شهر شده بود، طبیعتاً وام دار هیچ یک از دو جریان نبود، اما پیش از روز رأی گیری، نظرش به نفع قالیباف بود. چطور می شود که دقیقاً در روز رأی گیری، احمد مسجد جامعی، جدیدی را به سمت معاونت نظارت شورای شهر منصوب می کند؟ آیا بر اساس رویکرد برچسب زنی اصلاح طلبان، آیا در این انتصاب، شائبه ی تطمیع وجود ندارد؟

یا موردی شدیدتر؛ حسین رضازاده نامش فقط در یک فهرست وجود داشت و آن هم لیست جبهه ی پایداری بود. جبهه ی پایداری هم از یک هفته پیش از انتخابات، رسماً از قالیباف به عنوان شهردار منتخب خود اعلام حمایت کرده بود؛ پس طبیعتاً رأی رضازاده هم قالیباف بوده است. آیا این درست که اصلاح طلبان شورای شهر، رضازاده را دوره کنند و وی را تطمیع کنند تا به محسن هاشمی رأی دهد؟ آیا این اخلاقی است که اصلاح طلبان بروند سراغ نامزد جبهه ی پایداری که عملاً نه تنها گفتمان دور نسبت به آنان است، بلکه گفتمان مقابل آنان محسوب می شود و با لابی و به اصطلاح خودشان تطمیع، وی را راضی کنند که به آنان رأی بدهد؟

با استدلال خانم دانشور، احتمالا پاسخی که می شنویم این است که ما اخلاق سیاسی را رعایت کردیم و برای پیروزی حزبمان و اصلاح طلبان، از هیچ تلاشی مضایقه نکردیم؛ پس باید از ما تقدیر شود که این قدر اخلاق سیاسی را رعایت کرده ایم. اما نکته این جاست که این اخلاق سیاسی است به معنای قواعد نتیجه گرایانه برای برد در سیاست، در حالی که آن چه ما به دنبالش هستیم، سیاستی است که مبتنی بر اخلاق و اسلام باشد و در آن فقط برد حزب خود و پیروزی جریان خود را مد نظر قرار ندهیم و منافع مردم و شهر را هم در نظر بگیریم. 

باید توجه داشت که این جا آمریکا نیست که مانند خانم فاطمه دانشور بگوییم اگرچه آقای قالیباف شایسته است و اختلاف فکری با وی ندارم، اما نباید به او رأی داد چون ما اصلاح طلبان باید به یک اصلاح طلب رأی دهیم. تعریفی که ما از حزب داریم، تعریف آمریکایی اش نیست و ما حزب را یک وسیله می دانیم نه هدف پس بنا بر این تعریف، این یک کار حزبی نیست؛ چون در فعالیت حزبی شایستگی یک بهانه نیست بلکه واقعاً یک هدف است و یک فعال حزبی معتقد است که گزینه ی حزبش کارآمدتر است. نه این که حتی خود آقای محسن هاشمی هم چنین عقیده ای نداشته باشد و معتقد باشد که قالیباف باتجربه تر و شایسته تر است برای این منصب.

هویت و شعارهای متجددانه ی اصلاح طلبان تضادی ماهوی دارد با این رویکرد بدوی که شخصی را مجبور کنند قسم بخورد! اگر آن فرد نظرش روی شخصی باشد دیگر نیازی به قسم خوردن نیست. ضمن این که اکنون خانم راستگو این ادعای خانم دانشور را رد می کند و می گوید نه دست روی قرآن گذاشته که به محسن هاشمی رأی بدهد و نه قولی داده.

در فتنه ی 88 شاهد بودیم که اردوکشی خیابانی رفته رفته داشت برای درصدی از جامعه به یک فرهنگ بدل می شد که ریشه در استبداد مدرن و عدم ظرفیت شکست داشت اگرچه مردم مقصر نبودند چون توسط سیاست مداران مورد اعتمادشان دچار توهم تقلب شده بودند.

در جلسه ی سخنرانی روز سه شنبه ی خانم الهه راستگو نیز اتفاقی رخ داد که می شود آن را اردوکشی جلسه ای نامید و آن ترک جلسه توسط چهار نفر از اعضای شورای شهر حین دفاع خانم راستگو و ارائه ی توضیحاتش درباره ی رأیش به قالیباف بود. این حرکت همان طور که رأی خانم راستگو خلاف قانون نبوده و نیست، از لحاظ قانون ایرادی ندارد. اما قطعاً با اخلاق اسلامی مغایرتی جدی دارد و نشانه ی بی ادبی و اهانت است.

به نظر می رسد که باید دلایل واقعی این عصبانیت و بغض شدید اصلاح طلبان پس از باخت در انتخابات شهردار تهران را نه در این که خانم راستگو به آنان خیانت کرده یا خیر، نه در این که بازی برده را واگذار کرده اند یا خیر، بلکه در این جست و جو کرد که عطش قدرت انحصار طلبانه و تمامیت خواهانه ای که به سراغ این جریان آمده، فراموش کرده که همواره شعارش این بوده که انحصارطلبی، فی الذاته صفتی است باطل و رذیله ای است ویرانگر چه برای خود آن شخص یا گروه و چه برای اطرافیان و دنیای بیرون آن شخص یا گروه.

از آن جا که حزب اسلامی کار، در متن حکم اخراج خانم راستگو آمده از حزب، اتفاقات انتخابات شورای شهر را دلیل اخراج ایشان ندانسته بلکه بی توجهی خانم راستگو به ارزش های اسلامی و اخلاقی را به عنوان علت اخراج ایشان معرفی کرده، علی رغم تمامی تفاسیر و اظهارات ضد و نقیض طرفیت مناقشه، به عنوان حجتی محکم و حسن ختام یادداشت، روایت زیر از امام صادق (ع) تقدیم حزب اسلامی کار و اصلاح طلبان شورای شهر و دیگر شهروندان می گردد:

"اگر 50 نفر هم بگویند فردی حرفی را زده ولی خود آن فرد بگوید نگفته‌ام، فصدقه و کذبهم (آن فرد را تصدیق کن و آنها را که می‌گویند گفته، تکذیب کن)."



برچسب‌ها: شورای شهر, اصول گرایان, اصلاح طلبان, محمود احمدی نژاد
+ نوشته شده در  چهارشنبه ۱۳۹۲/۰۶/۲۷ساعت 11:24  توسط احسان رستگار   | 

موضع مشابه علی مطهری و احمد توکلی در دفاع از جعفر توفیقی


بسم الله الرّحمن الرّحیم

شباهت های دو سیاست مدار آزاده، دلسوز، بابصیرت و فراجناحی
قابل توجه کسانی که می گفتند مواضع احمد توکلی هیچ ربطی به علی مطهری ندارد.

علی مطهری از کابینه ی روحانی دفاع کرد و ایضا احمد توکلی، علی مطهری از توفیقی برای تصدی وزارت علوم دفاع کرد و ایضا احمد توکلی، علی مطهری گفت که وزیر علوم باید اصلاح طلب باشد و ایضا احمد توکلی، علی مطهری فتنه گری را خط قرمز می داند و ایضا احمد توکلی، علی مطهری گفت توفیقی فتنه گر نیست و در جهت توجیه سخنرانی توفیقی در مسجد دانشگاه تهران بر آمد و ایضا احمد توکلی.
اما علی مطهری را نماد بی بصیرتی و ضد اصول گرایی می دانند ولی احمد توکلی را نماد اصول گرایی و بصیرت؛ چرا؟ چون علی مطهری پشتوانه ی حزبی و رسانه ای ندارد ولی احمد توکلی دارد.
چه عده ای بپسندند چه بخواهند به اصطلاح احمد آقای توکلی، *ماله بکشند*، علی مطهری و احمد توکلی هشتاد درصد به هم شبیهند.
اما تفاوت احمد توکلی با علی مطهری، تفاوت یک سیاست مدار پخته با یک سیاست مدار جوان است، تفاوت یک سیاست مدار با پشتوانه ی حزبی و رسانه های حامی است با یک سیاست مدار بی حزب و بی رسانه. تفاوت سیاست مداری مثل احمد توکلی است که به درستی کادرسازی کرده به نحوی که نمی توانند به سادگی تخریبش کنند ولی علی مطهری حسب مواضعش، هر وقت یک رسانه اراده کند، او را تخریب می کند.

اول - 
علی مطهری: "نمایندگان هم باید به هر حال به انتخاب مردم احترام بگذارند زیرا ۹۵ درصد حامیان آقای روحانی اصلاح طلبان بودند و ما نباید انتظار داشته باشیم که همه افرادی که از طرف ایشان معرفی می‌شوند اصولگرا باشند بلکه از تیپ اصلاح طلب هم باید در دولت حضور داشته باشند."
احمد توکلی: " آقای روحانی هم نسبت به استدلال خیرخواهان بی عنایت نیست، در انتخاب وزرا نباید سخت‌گیری بیش از حد کرد، چرا که دکتر روحانی اصولگرا نبوده و اطرافیان ایشان هم افراد خاصی هستند. برای این وزارتخانه نمی‌توان یک اصول‌گرا را انتخاب کرد، البته باید از اصلاح‌طلبی استفاده کرد که پایبند به انقلاب و اصول نظام باشد. توکلی نسبت به وجود افرادی با نظرات متفاوت در کابینه دولت یازدهم هشدار داد و اظهار کرد: باید محل اختلاف نظرها را بررسی کرد."

دوم -
احمد توکلی: "ایشان اظهار داشتند که نه قبل از 26 خرداد و نه بعد از آن، حرفی درباره تقلب و فتنه نزده‌اند، تنها روز بیست و ششم در مسجد دانشگاه تهران سخنرانی کرده‌اند که آن هم از سر عصبانیت بوده است (به تعبیر من). آقای توفیقی با بر عهده گرفتن ریاست ستاد دکتر عارف قصد داشت تا در مقابل تحریم کنندگان انتخابات ایستادگی کند، چرا که او نظام و انقلاب را قبول دارد."
علی مطهری: "در مورد نقش ایشان در مساله فتنه هم که به سخنرانی ایشان در مسجد دانشگاه تهران استناد می‌شود، به نظر می‌رسد باید فضای زمان سخنرانی را در نظر گرفت که روز بعد از حمله به کوی دانشگاه بوده که رهبری خودشان گفتند این کار دل انسان را خون می‌کند، در آن فضا هیجانی که آن روزها وجود داشت و دانشگاهها آماده حضور در خیابانها بودند بالاخره ایشان برای کنترل فضا مجبور بوده صحبت‌هایی خاصی را مطرح کند."



برچسب‌ها: علی مطهری, احمد توکلی, جعفر توفیقی, وزیر علوم
+ نوشته شده در  چهارشنبه ۱۳۹۲/۰۶/۲۷ساعت 11:22  توسط احسان رستگار   | 

اکثریت مطلقی که مطلقا مطلق نیست/دهه ی پنجاه و چند درصدی ها


بسم الله الرّحمن الرّحیم

در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲، شاهد آن بودیم که حسن روحانی با ۵۰/۷ درصد به پیروزی رسید. در انتخابات ریاست شورای شهر، احمد مسجد جامعی با ۵۱/۶ درصد یعنی ۱۶ رأی از ۳۱ رأی پیروز شد. در انتخابات شهرداری تهران، محمدباقر قالیباف ۵۴/۸ درصد با ۱۷ رأی از ۳۱ رأی برای سومین بار به شهرداری تهران انتخاب شد.


احسان رستگار - سایت خبری-تحلیلی «الف»: در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲، شاهد آن بودیم که حسن روحانی با ۵۰/۷ درصد به پیروزی رسید. در انتخابات ریاست شورای شهر، احمد مسجد جامعی با ۵۱/۶ درصد یعنی ۱۶ رأی از ۳۱ رأی پیروز شد. در انتخابات شهرداری تهران، محمدباقر قالیباف ۵۴/۸ درصد با ۱۷ رأی از ۳۱ رأی برای سومین بار به شهرداری تهران انتخاب شد.

این نتایج طبیعتاً دارای پیامی مشخص است که به نظر حاکی از تغییر رویکرد مردم در نحوه ی انتخابشان و سلایقشان است. پیش بینی می شود به دلایل ذیل، مردم در دهه ی جاری، در انتخابات مختلف خود، به گزینه هایی رأی دهند که نهایتاً با رأی بین پنجاه و چند درصد به سمت های وابسته به صندوق رأی، دست یابند. 

۱- دلزده شدن مردم از فضای افراط و تفریط و تند و کند و دوم خرداد و سوم تیر موجب شد تا مردم به گفتمانی از جنس بی تنش روی آورند. مردم از پیام گفتمانی و حس گفتمانی هم دوم خردادی ها خسته شده اند و هم طیفی که اکنون نمایندگی آن به طور شاخص به عهده ی جبهه ی پایداری است. سلایق و انتخاب های مردم در طیفی قرار گرفته است که این پیوستار، به طور شناور در گردش است اما کف و سقف آن مشخص خواهد بود به نحوی که دیگر نه شاهد دوم خردادی خواهیم بود که فضای هنجارشکنانه ی طیف خاتمی بر جامعه حاکم شود و نه شاهد فضایی که حسن سابقه و تجربه و شایستگی و تخصص، جایش را به شعار محوری بدهد.

۲- با تجربه ای شانزده ساله از فضای داغ انتخاباتی در میان مردم و شنیدن شعارها و مشاهده ی عملکرد دولت هفتم و هشتم خاتمی و نهم و دهم احمدی نژاد، پختگی ای در مردم در حال شکل گیری است که نه به هر شعاری فریفته می شوند و نه جو زده. اگرچه شاید به نظر برسد که در انتخابات اخیر، گازانبر و کلید، اثراتی مثبت و تخریبی برای حسن روحانی و محمدباقر قالیباف داشتند، اما اگر آن نمادها هم ساخته نمی شد، مردم رأیشان چندان تغییری نمی کرد؛ زیرا نمادها فقط یک نشانه هستند برای تداعی گری یک اتفاق و یک واقعیت که در مورد کلید و گازانبر، همان مناظره ی سوم و دفاع ضعیف قالیباف از موضع به حق خود پس از حمله اش به روحانی بود.

اما از دلایل شاخص افزایش معنادار تصمیمات عقل محور و پخته ی مردم ، این بود که نه سراغ عارف (حتی به شرط عدم انصراف) می رفتند و نه سراغ جلیلی.

۳- رأی شکننده ی روحانی، وضعیتی پایدار و با ثبات شبیه فرانسه می تواند داشته باشد و از طرفی دیگر وضعیتی شبیه مرسی. قاعدتاً با در نظر گرفتن چارچوب استوار و ثبات سیاسی جمهوری اسلامی ایران، حالت دوم مردود است. اما در صورت تحقق حالت اول، باید در نظر داشت که این اتفاق اگر به معنای فاصله گرفتن از رأی آوری نامزدها به سبک ایالات متحده ی آمریکا باشد، اتفاق مبارکی است و نزدیک شدن رقابت های سیاسی و پر شدن شکاف بین فرد برنده با دیگر نامزدها، نشان دهنده ی افزایش وحدت و اسنجام ملی و بهبود یکپارچگی ملت خواهد شد.

۴- ایجاد جریانی جدید و موجی با ثبات و معتدل که در آن نه یک جناح بلکه همه ی جناح ها حضور دارند، از ملزومات تضمین موفقیت و افزایش رضایت ملی و نیز نخبگان، نسبت به شرایط کشور و تقسیم قدرت خواهد بود. پس قاعدتاً وقتی دولتی با ۵۰/۷ درصد رأی مردم پیروز می شود، خیلی متواضعانه تر به تعامل و رایزنی با جریانات سیاسی خواهد پرداخت و ادعا نمی کند که الآن این پیروزی مثلاً هفتاد درصدی وی، یعنی این که مایلند که سمت های اجرایی و مدیریتی و نیز دیگر مناصب حکومتی کشور، به طور انحصاری و مستبدانه، توسط جریان خاص مصادره و بلکه تسخیر شود.

تجربه ثابت کرده که رفتار حزبی چه توسط دوم خردادی ها و چه توسط سوم تیری ها، وقتی به جای تعدیل، منجر به حذف می شود، نتیجه اش کینه و بغض جناح مقابل است. اگرچه افرادی که نه حسب شایستگی بلکه بر اساس روابط منصبی را غصب کرده اند، چه بهتر آن که هر چه سریع تر آن منصب غصبی را به اهلش واگذارند؛ اما وقتی مبنای تقسیم قدرت، صرفا جناح بازی و حزب گرایی فارغ از شایستگی و حسن تجربه باشد، نتیجه اش بی توجهی به منافع ملی و مصالح کشور می شود و ثمره ای جز لا اقل دو دوره ی هشت ساله انتقام جویی دو دولت با دو گفتمان متناقض نخواهد بود که مصداق آن، هشت سال مدیریت اتوبوسی دولت های دوم خردادی هفتم و هشتم و انتقام جویی از طیف غیر روشنفکر و غیر دگراندیش بود که طبیعتاً از دل این عقده گشایی، دولت های نهم و دهم نیز انتقام جویی کرد و کل آن نیروهای اتوبوسی را خارج و به عنوان تسویه حساب سیاسی، افراد هم حزب خود را فارغ از شایستگی ها، به طور اتوبوسی جایگزین آن اتوبوسی ها سابق کرد.

۵- کارآمدی باید افزایش یابد چون هیچ حاشیه ی امنی برای گروه حاکم از جهت تکرار رأی مردم نخواهد ماند. یعنی وقتی شخصی با هفت دهم درصد یک و شش دهم درصد یا چهار و شش دهم درصد پیروز یک کارزار انتخاباتی می شود، می داند که این پیروزی، قابل اتکاء نیست مگر در صورت پیشرفت و بهبود عملکرد و تقویت جایگاه خود در ذهن منتخبان مردم یا خود مردم. پس از این جهت، این رأی شکننده حسنی است که موجبات پیشرفت و توسعه ی پایدار می شود.

۶- مورد فوق و شکنندگی آراء، باعث می شود تا لجاجت و تک روی حزبی، جای خودش را به تعامل حزبی و حتی معاملات و لابی های نانوشته دهد. الزاماً عیب نیست که دولتی، متشکل از جناح های مختلف و جریان های سیاسی مختلف شود؛ در عمل مشخصاً یک حسن محسوب می شود. اما از آن جا که چه در ایام انتخابات و چه در بعد از آن، برخی گروه های انحصار طلب، تعاملات سیاسی را با برچسب «شرکت سهامی» بدنام کردند، باید گفت که تصور کنیم انتخابی ناگزیر پیش رو داریم؛ انتخابی که در طرف اول آن انحصار گرایی، تک روی جناحی و حزبی باشد و در طرف دوم لابی گری و تعاملات حزبی و معاملات جناحی. بعد در نظر بگیریم که شانزده سال متوالی از ۷۶ تا ۹۲، دو شاهد مثال پی در پی از انحصار طلبی گروهی و استبداد جناحی در دو دولت دوم خردادی و دولت سوم تیری شاهد بودیم.

در اولی جناح روشن فکر که به عنوان اصلاح طلبان خود را مطرح کرد، نه به اغراق بلکه بر اساس ادعای شاهدان عینی، از وزیر تا آبدارچی یک وزارت خانه را به دلیل هم گفتمان نبودن برکنار کرد و فضای هنجار ستیز و چارچوب گریزش آن قدر بی مهابا پیشروی کرد، که مفاهیمی بنیادین هم چون امام زمان و ولایت فقیه هم از گزند رد و تخطئه ی آنان مصون نماند.

در دومی شاهد دولتی بودیم که آن هم اقدام به برکناری تمامی افراد پیشین کرد که البته حق هر دولت جدید و تا حدی طبیعی است؛ اما اتفاقی که رخ داد این بود که به کلی سراپای دولت های قبل را زیر علامتی سؤالی برد که این علامت سؤال در انتهای دولت دهم، گریبان خودش را گرفت. طبیعتاً با چنین تجربیات تلخی، همه بی درنگ، گزینه ی دوم را انتخاب خواهند کرد.

۷- مردم طاقت پوست اندازی یا دگردیسی دارند چون اقتضای زمان و مکان و لازمه ی تطابق با شرایط روز است، ولی طاقت جهش ژنتیکی و تغییر نژاد را خیر. به تعبیر دیگر، مردم طاقت اقتصاد مقاومتی را دارند ولی دیگر یارای آن نیست که طرح هایی خلق الساعه و بی پشتوانه اجرا شود و مردم هم در عملی انجام شده قرار بگیرند که خود را برای مواجهه ی با آن اصلاً آماده نکرده اند. مردم در این انتخابات ثابت کردند که به تغییر تدریجی اعتقاد دارند؛ مردم با تجربه ی این ۱۶ سال، به این تجربه ی گران قدر دست یافته اند که اگر پس از ورزش شدید، عطش فراوان بر تو غلبه کرده، شاید نوشیدن آب یخ، در لحظه، بسیار گوارا باشد ولی بدین ترتیب از چاییدن بعد از آن رفع عطش نباید گلایه کرد.

این از درس های پرهزینه ی مدیریت این ۱۶ سال کشور بوده که این جهان کوه است و فعل ما ندا، باز می آید نداها را صدا؛ واقعیتی محتوم است که مدیریت اتوبوسی تفریطی ها و دوم خردادی ها منجر به مدیریت اتوبوسی ای در جواب آن مدیریت اتوبوسی می شود و این بار توسط جناح مقابل که در این مورد سوم تیری ها بودند.

۸- پیش بینی می شود این رأی حداقلی که اتفاقا اصلاً نشانه ای نامبارک در فضای سیاسی کشور محسوب نمی شود، منجر به از بین رفتن فضای دوقطبی در بین مردم و نیز متحد شدن افراد معتدل، میانه رو و معقول دو جریان موسوم به اصول گرایی و اصلاح طلبی گردد. به این ترتیب که افرادی معتدل و با عقاید مشترک اما سلایق متفاوت، با مبانی یکسان ولی رویکردهای مختلف، مجال یابند تا حول محور این طیف پنجاه و چند درصدی، بتوانند با انسجام و قدرت به مدیریت کشور بپردازند.

۹ - لازم به ذکر است که طیفی از دوم خردادی های تندرو، به دلیل دریافت فاصله ی گفتمانی شان با دولت اعتدال گرا، اصرار دارند تا با هر تحمیل و فشار ممکن، نهادهای حاکمیتی مختلف از شورای شهر و شهرداری ها گرفته تا مجلس شورای اسلامی را تسخیر کنند. اگرچه در انتخابات شهرداری تهران این تلاش نافرجام ماند، ولی باز هم همان قاعده ی پنجاه و چند درصدی حفظ شود و قالیباف تنها با دو رأی به مثابه ۴/۶ درصد توانست رقیب خود محسن هاشمی را شکست دهد.

بر اساس شواهد و قراین موجود در بین جریان های سیاسی فعلی و نیز مطالبات و فضای موجود در جامعه، این اتفاقات در انتخابات مجلس شورای اسلامی دهم در سال ۹۴ نیز رخ دهد و فهرست میانه روها، با رأیی شکننده ولی حداکثری، مجدداً مهر تأیید دیگری باشد بر آن چه در این یادداشت، آن را دهه ی پنجاه و چند درصدی ها نامیدم.

۱۰ - در انتها لازم به ذکر است که موضع نهایی نگارنده، به این ترتیب است که هرچه اختلاف بین جناح های حاکم کم تر باشد، رقابت فشرده تر می شود و این رقابت فشرده در عرصه ی مدیریتی و سیاسی کشور، نه تنها موجبات تنش را ایجاد نمی کند، بلکه باعث ثبات بیشتر، پیشرفت و توسعه ی پایدار و مستحکم شدن هرچه بیشتر پایه های نظام جمهوری اسلامی ایران و نیز چرخش بیشتر و بهتر قدرت در بین هر گروه و جریانی می شود که توانسته شایستگی بیشتری از خود نشان دهد.

این ها هیچ کدام به این معنا نیست که فقط تجربه و سابقه و شایستگی مبنای انتخاب مردم قرار خواهد گرفت و گفتمان و شور آفرینی از طریق شعار، دیگر نمی تواند رأی ساز باشد. اما شعارهایی هم که رأی ساز خواهند بود، شعارهای ثبات ساز است نه شعارهای هنجار شکنانه و ساختار گریز مثل دوم خرداد و سوم تیر. در این دو مقطع شاهد بودیم که جامعه به گفتمان هایی رأی داد که پدیده هایی جدید و سخنی نو بودند و اتفاقاً با گذشته ی خود در ستیز و از تکرار در گریز؛ اما آن نظام جوان و ملت جوان، اکنون به نظامی پخته تر و ملتی سرد و گرم چشیده تر بدل گشته که سعی می کند آزمون و خطا نکند.


+ نوشته شده در  سه شنبه ۱۳۹۲/۰۶/۱۹ساعت 18:22  توسط احسان رستگار   | 

مطالب قدیمی‌تر